Daha Osmanlı İmparatorluğu zamanında yüzünü Batı’ya dönmüştü. Yeni Türkiye Cumhuriyet’i reformlarıyla bu daha belirli bir şekilde vurgulandı. O zaman çabuk, kısa zamanda yenilikler uygulanmalıydı. Türkiye’yi Birinci Paylaşım Savaşı’nda paylaşan ülkeler kuvvetli olduğuna göre onlara karşı güçlü olarak, yine onların içinde olması doğru bir yöntemdi.

Daha sonra ülkeyi idare edenler Batı kavramını özümlemeden, taklit yoluna gittiğinden ve çıkarılan kanunlar uygulanmadığından dolayı yenilikler Anadolu’nun ücra köşelerine kadar giremedi.

Teşkilat Dersinde öğrendiğimiz ilköğretim mecburi ve parasızdır, yasası uygulansaydı bugün Türkçe bilmeyen hiçbir halk grubu veya azınlık kalmazdı. Almanya daha ülkeye gelmeden vatandaşı olmayanları bile Almanca öğrenmeye zorluyor.

Türkiye’nin bugünkü izlediği dış politikada olumlu gelişmeler var, Avrupa Birliği’ne uyum kanunlarını ihmal etmeden diğer doğu güney komşularıyla yakın ilişkiler kurmalıdır. Çok dağıtmadan yapabilmek idare edenlerin politik sanatsal yönde yeteneğini gösterecektir.

Türk Alman Araştırma Vakfı (TAVAK) verilerine göre 2004 yılında Türk halkının yüzde 78’i Avrupa Birliği’ne tam üyeliğine inanırken, 2011 yılında yüzde 34’e hatta 2012’de bu oran yüzde 17’ye kadar düşmüştür.

Bu sonuca ekonomik krizden başka, bazı üye ülkelerin Türkiye’ye karşı sert eleştiri ve tutumları sebep olmuştur.

Besle kargayı oysun gözünü, misali bu ülkelerin başını Almanya çekmektedir. Bir elin nesi var, iki elin sesi var, Almanya bugünkü duruma yalnız gelmedi. Türkiye kefil olmasaydı 1950 yılında NATO’ya bile giremeyecekti. Türk işçilerinin katkısı ölçülemez, yetmiş yıllarında okuluma giderken sabahın köründe ilk günaydın dediğim işçiler sokakları, okulda tuvaletleri temizliyorlardı. Bana matkapla deler gibi, nereden geldiğimi soranlara artık sabırlı değil, öfkeli davranıyor ve benim gibiler, Bayan Merkel’den ve Bay Gauck’tan daha uzun zaman bu ülkenin kalkınmasına hizmet etti, diyorum.

Türk, İslâm ve Türkiye karşıtları kitaplar yazdı, bizim adımıza konuşurken bilirkişi oldular. Türk olmayı, İslam’ı bize öğretir oldular.

Bu tutumu haksız bulanlar da boş durmuyor, boyuna üretiyorlar. Bu satırları yazarken önümde bir kitap duruyor. Türkiye’nin Yeri AB İçindedir, her ikisi için de daha iyi. Ruprecht Polenz’in bakış açısı. Kitabı Roger Weck yayınlamış.

 

Hâlâ Türkiye AB’ye girmeli mi, sorusunu soranlara nesnel bir şekilde yanıtlayan Ruprecht Polenz, Hıristiyan Demokratların dış politika uzmanıdır. Bu kitapta karşı tavrını Türkiye kendisine AB üyeliği için eşit koşullarda bir şans tanınmasını hak etmiştir, diyerek gösteriyor. Yanız dost olduğu için değil, her iki tarafın yararına olacağını temel olarak alıyor.

Türkiye’nin üyeliği AB’de yaşamakta olan Türklere ve diğer Müslüman ülkelere açık seçik bir mesaj verecektir:

Avrupa’nın hukuk devleti, insan hakları ve demokrasi anlayışı İslamiyet’le bağdaşabilir. Avrupa, “kültürlerin mücadelesini” değil, işbirliğini hedeflemektedir. Üstelik Türkiye, jeostratejik açıdan AB için zaten bir kazanım demektir.

Farklı argümanların gözden geçirilmesi kamuoyunun bir noktaya saplanıp kalmayıp, aydınlanma anlamında adım adım oluşup gelişmesi için vazgeçilmezdir.

Roger de Weck

Polenz aydınlanmaya güveniyor, aydınlanma, gücünün hem Türkiye’yi hem de AB’yi ileri götüreceğini şu sözle özetliyor:

“Toplam bu değerler 21. yüzyılda, aydınlanma çağında ve Fransız Devriminde hedeflendiği gibi, evrensel değerler olarak tanımlanmalı ve anlaşılmalıdır.”

Onbir alt başlıkta sıraladığı argümanla bu deneme kitapta karşıt argümanları çürütüyor.

Ruprecht Polenz, Decartes’e dayalı Fransız mantık yürütme geleneğinin güzel bir örneğini veriyor.

İyi okumalar!

 

İlter Gözkaya – Holzhey 

Emekli Öğretmen 

 

Bu kitabı Türkiye AB ilişkisiyle ilgilen herkesin okuması gerekir:

Roger de Weck,

Ruprecht Polenz’in Bakış Açısı, Türkiye’nin Yeri AB İçindedir

Önel Verlag, ISBN 978-3-939372-52-3

Roger de Weck, Herausgeber

Ruprecht Polenz, Besser für beide, die Türkei gehört in die EU

Edition Körber-Stiftung, Hamburg 2010

ISBN 978-3-89684-141-4