ÖLÜM VE PARA KUTSANIRSA
Madende göçük oldu. Sorumlu bakan “Tertemiz öldüler dedi.” İş kaldığı yerden sürdü, gitti. Para gerekliydi, Maden duramazdı.
Ayamama Deresi taştı. TIR garajında, arabaların içinde uyuyan sürücüler öldü. İşe gitmek için karavanların içine istiflenen kadın işçiler boğuldular. Zamanın başbakanı “Ayamama Deresinin yatağında yapılaşmaya son verilecek.” dedi. O günden beri dere yatağı, betondan görünmüyor. Yapılaşma, katlanarak arttı. Çünkü kalkınmanın temeli inşaat!
Sel baskınında, TOKİ evlerinde yurttaşlar can verdi. Suç derelere atıldı. TOKİ, akarsu yataklarına gökdelenler yapmayı sürdürdü. “Milli servet(!)” selde boğulamazdı, insanlar boğulurdu ama…
İnşaat şantiyesindeki çadırda, işçiler uykuda canlı canlı yandılar. Suç çadırdaydı. Eğer plastik olmasaydı, bu kadar hızlı yanmazdı, dediler. AVM inşaatı tüm hızıyla sürdü. Ne de olsa “milli servet(!)”ti.
Cezaevi aracındaki mahkûmlar, hunharca yandı. Arayıp soran olmadı. Çünkü onlar zaten mahkûmdular. “Tutsaklığa mı, ölüme mi?” diye soran olmadı.
Erzurum’da göletteki trafoyu onarmaya giden işçiler, kış günü buz tutan göle düştüler. Herkesin gözü önünde çırpınarak, bağırarak boğuldular. Hiçbir yetkili sorumluluğu üzerine almadı. Kurtarma görevinin kimin sorumluluğunda olduğu, aradaki kısa paslaşmalarla yitti, gitti.
AKP’nin törenlerle açtığı hızlı teren kaza yaptı, onlarca yurttaş yaşamını yitirdi. Suç, rayların üzerinde kaldı. Nasıl olsa dili yoktu, kendini savunamazdı.
Marmara Denizi’nde beş genç deniz bisikletiyle ölüme gittiler. İşyeri sahibi yakında deniz bisikletlerinin sayısını artırır. Çünkü bu işin doğası böyle… Bir şey dersen, “Sen özel girişim düşmanı komünist misin?” deyip üzerine çullanırlar.
Tersanelerde işçinin can vermediği hafta yok neredeyse. Üretim aksamasın, dışsatımız zeval görmesin, diye sesler kısılmakta kısa dalga radyolar gibi.
Soma’da ölüm, göz göre göre üç yüz bir madencinin üstüne çullandı. Padişah Efendi “Ölüm, bu işin fıtratında var.” dedi. Madenin patronu ise örnek işletmeci seçildi. Neden mi? AKP mitinglerine düzenli olarak işçilerini götürüyor diye. Yakında dava kapanır, suçluymuş gibi gösterilenler de beraat eder.
Mecidiyeköy’de Padişah Efendi’nin imam hatipten sınıf arkadaşının inşaatında, otuz ikinci kattan asansör düşüyor. On işçi, on insan evladı, on emekçi, on alınterini ekmek yapan can uçup gidiyor… Başbakan olacak kişi “Onlar şehittir.” demekte. Hazret, Ortaçağ papazları gibi ölenlere cennet vaat ediyor. Ölümün böylesine kutsanmasının nedeni, yeni ölümlere doğabilecek tepkilere şimdiden önlem almak…
Mecidiyeköy’deki gökdelenin imam hatipli patronu, kameraların karşısına çıkıyor. İnşaatında on kişi can vermiş, on yaşam sönüp gitmiş. Yüzünde acının izi yok! Sesinde üzüntünün tınısı yok! Her şeyin çalışmaya uygun olduğunu anlatmakta. Her şey uygunsa on kişi neden öldü be adam? Onun derdi otuz altıncı kattaki yapıyı kırk ikinci kata ulaştırmak.
“Milli servettir.” yazık olur emeklere yoksa… Bunca para harcamış adamcağız… Para kutsanıyor, beton kutsanıyor… İnsan mı? O da ne? Onun esamisi okunmaz paranın betonun kapladığı yüreklerde. Vicdanlara beton dökülünce insanlığı, cüzdanlardaki banknotlarda mı bulacaksın kardeşim? Boşuna arama, cüzdanda insanlık olmaz.
Adil Hacıömeroğlu
