BAŞUCUMUZDA!..
Her şey belki ama ölüm mutlaka ve her an yanıbaşımızda.
Bu gerçeği hiç unutmaksızın yaşamalı, ilişkilerimizi bu düşünceyi de taşıyarak sürdürmeliyiz…
Bunu hep söyleriz, hele de ölümlerin ardından ama acı tazeliğini yitirdiğinde de unutur gideriz. Hiç de aklımıza gelmez, ta ki yeni bir ölüm, yeni bir acı yaşayana kadar…
Aslında en güzeli, Hz. Muhammedin önerdiğince, (Hiç ölmeyecek gibi bu dünya, yarın ölecek gibi ahiret için yaşayın) yaşayabilmek ama bunu ne yazık ki pek de beceremiyoruz…
Yatırımlarımızı sadece bu dünyaya yapıyoruz, hesap vereceğimizi unutup kul hakkı yiyor, çalıyor, çırpıyoruz, kalp kırıyoruz, incitiyor, üzüyor, kahrediyoruz etrafımızdakileri!..
Hani yolculuk söz konusu olduğunda, söylediğimiz söz var ya: Gidip de gelmemek, gelip de görmemek var!.. Oysa her an geçerli, illa gitmek ya da kalmak gerekmiyor. “Uyuyup da uyanamamak, uyanıp da bulamamak” da var. Genç ya da yaşlı oluşumuza, umutlarımız oluşuna, yeni evlenmiş ya da yeni anne baba oluşumuza da bakmıyor!..
Yatıyorsunuz, başınızı yastığa koyduğunuzda yarın için, gelecek için hayaller kuruyorsunuz, planlar yapıyorsunuz ama sizinle birlikte yok oluyor onlar da… Uyanamıyorsunuz bir daha ya da yanınızda yatan eşinizin öldüğünü görüyorsunuz uyandığınızda…
Ölümün hepsi erken, hepsi zamansız, hepsi kötü, hepsi yakışmaz ama bazıları gerçekten çok feci, o nedenle ki ölümün de hayırlısını dileriz.
Eceli unutur, her bir ölüme sebep yükleriz, kimi savaştır, kimi, kaza, kimi hastalık ya da ihmal…
Her ne nedenle olursa olsun, hepsi ardında bir sürü keşke bırakır, tek ortak noktaları da bu.
Peki uykuda ve gencecik yaşta, henüz anne olalı 6 ay olmuşken ve de hiçbir sağlık sorunu yokken ölmek!..
Gel de inanma ecele!
Hele de bu ölen, dünya iyisiyse, vefalı ve kadirşinassa, hiç kalp kırmamış, hiç kimseyi incitmemişse…
Gel de kat be kat üzülme.
Aklımdan geçen, yazmak istediğim çok şey var ölüm üzerine ama hâlâ dizlerimin bağı, duyduğum andaki kadar çözülü, hâlâ şoku ve şaşkınlığındayım, hâlâ acım büyük, aklımı, duygularımı toparlayamıyorum, o nedenle bir kıssayla bitirmek istiyorum yazımı.
*******
Bir adam ormanda yürürken, arkasından bir aslanın koşarak geldiğini görür. Hızla kaçarken tam önünde bir kuyu görür ve hızla kuyuya iner. İpe sarılıp kuyuya inerken, bu defa da kuyunun içinde büyük bir yılan görür.. Alt tarafta büyük bir yılan görür.
Yılan hızla buna doğru yükselirken .. Ne yapacağım der.
Üstte aslan altta yılan. O sırada iki tane fare biri beyaz diğeri siyah ipi kemirmeye başlar. Her yerden başı belada iken bir anda bir yüzünde ıslak bir şey hisseder. Bir arı bir damla bak yüzüne bırakır ve balın tadı damağında iken….UYANIR.
OH BE RÜYA İMİŞ .. der. Bir seyyide anlatır. Rüyamın yorumu ne diye? Anlamadın mı der gülerek? Peşinden koşan aslan ölüm meleğidir. İçinde yılan bulunan kuyu senin mezarındır.
Sarıldığın ip senin hayatındır. Beyaz ve siyah fare gece ile gündüzdür ömrünü kemirirler. Peki ya o bal nedir dersen ?
Dünyanın geçici lezzetidir, Ölümün arkasında bir hesap olduğunu sana unutturur…
Yılan hızla kendisine doğru yükselirken, ne yapacağını bilemez.
Üstte aslan, altta yılan… O sırada biri beyaz, diğeri siyah iki tane fare ipi kemirmeye başlar…
Her yönden tehlikede iken, o an açık olan ağzına bir damla düştüğünü hisseder. Bir arı, bir damla bal bırakmıştır dilinin üzerine ve balın tadı damağında iken kan ter içinde uyanır.
Oh, çok şükür rüyaymış diyerek şükreder…
Bir bilene anlatır, rüyasının anlamını merak ettiğini söyler…
“Anlamadın mı” der bilen kişi gülerek. Peşinden koşan aslan, ölüm meleğidir. İçinde yılan bulunan kuyu, senin mezarındır. Sarıldığın ip, senin hayatındır. Beyaz ve siyah fare, gece ile gündüzdür, ömrünü kemirirler. Peki ya o bal nedir dersen, dünyanın geçici lezzetidir. Ölümün arkasında, bir hesap olduğunu sana unutturur!
*******
Her ölüm ibretlidir, her ölüm pek çok şey düşündürür, her ölüm pek çok keşke bırakır ardında ve muhasebeye sevk eder pek çok konuda hepimizi, o nedenle, ölümün her an, her yaşta, her durumda olabileceğini ve hesaba çekileceğimizi unutmaksızın, birbirimizi üzmeden, kırmadan, acıtmadan yaşayabilenlerden olabilmek olmalı amacımız.
Ölümü tatmış olanlara rahmet ve Allah’ın bağışlamasını diliyor, henüz tatmamış olanlara da hayırlı, sıralı ve mümkün olduğunca geç ölümler diliyorum efendim.
Perihan Reyhan Alkan
