DEPREMDEN UZAKLARDA UTANIRSIN DEĞİL Mİ?

DEPREMDEN UZAKLARDA UTANIRSIN DEĞİL Mİ?

Sen orada değilsin.
O anları yaşamadın;
Depremden uzaklarda…
Belki de bu halinden,
Utanırsın değil mi?
Onları düşündükçe huzurlu musun?
Yumuşacık yatakta.
Değilsin…
Taş üstünde uyku sana ölüm gibi değil mi?

Kahveni, çayını yudumlarken huzurlu musun?
Sımsıcacık evinde.
Değilsin…
Dam üstüne çöker gibi değil mi?
İçtiklerin boğazında buz tutuyor,
Yediğin lokmaları çiğnemeye, yutmaya,
Utanırsın değil mi?
Hele sıcacık bir suyla duş alırken donarsın,
Yine utancından yığıntılar altında,
Utanırsın değil mi?

Sevdiklerin göz önünde.
Onlara baktığında yüreğin buz keser,
Sevdiğini kaybeden onca seven görünce,
Utanırsın değil mi?
İyi ki ölen kızının elini bırakmayan,
O baba sen değilsin.
Yaşananları gördükçe,
Utanır ve şükredersin değil mi?

Özenerek aldığın, senin için çok değerli onca şey,
Şu an gözünde bir hiç…
Döküntü, yıkıntı…
Neydi o mala mülke tamahın,
Düşündükçe utanırsın değil mi?

Bitmez bu ayaz.
Bitmez bu acı.
Bu yığıntı, bu moloz,
Çaresizlik ve utanç.

Ne küfürbazdık ne de dinsiz imansız.
Ne Lut kavmi, ne Semut, ne de şirke düşen Ad.
Yer ile yeksan olan onca İrem bağını,
Taş üstünde taşları,
Gördüğünde utanırsın değil mi?

Eğer “evet” diyorsan, sen de benim gibisin.
Eğer “evet” diyorsan, yürek yangınlarında,
Katmerleşen yığında,
Taş üstünde donansın.
Yüreklisin, adamasın.
Eğer “evet” diyorsan, yaradan duysun bizi!
Sana ve sevdiğine,
Ve dahi hiç kimseye,
Bunca reva görmesin.
Görenleri gördükçe utanırsın değil mi?

Âleme ibret, göçene rahmet,
Acılıysan sabret…
Bize böyle acıyı,
Bu utancı,
Bir daha yaşatma!
Ey Rahman, ey Rahim!
İşte budur ahvalim.

Tahsin MELAN /11.02.2023