0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Boş, boş oturup “boş ama tatlı muhabbetler” yapmak üzerine bir “SOHBET” etsek, nasıl olur?

Bunu ilk duyduğumuzda hemen kızmak ve olumsuz algılamak çok doğal.

Biraz açarak konunun içerisine girebiliriz:

Ama yine de ilk adımda söyleyelim ki, “BOŞ OTURMAK VE BOŞ SOHBETLER” pek de yararlı değildir ve çok da önerilmez…

Şimdi şöyle bir duralım ve yavaş, yavaş şu “SOHBET” işini bir genişletelim:

Tanıdıklar, arkadaşlar kendi aralarında çok iyi anlaştıkları gibi çok da sohbetler yaparlar.

Hemen, hemen her toplumda ve de belki de dünyanın her bir yanında var olan bir durum bu aslında…

Birkaç kişi, ama çok tanıdık ve çok iyi anlaşan “arkadaşlar” yazılı bir takvimi olmayan zamanlarda ve genelde de hep bildikleri yerlerde bir araya gelirler.

Konuşmalarında kullandıkları “ortak bir dil” vardır.

Bu dil onların ortak kültürlerinin ve mensubu oldukları mahallenin “ORTAK İLETİŞİM” dilidir.

Beden dili ve de bu kullanılan dil çok uyumlu bir beraberlik içindedir.

Nerede ne ve nasıl söylenilecek, vurgulamalar nasıl yapılacak, kim, kime nasıl davranacak… hepsi hiç bir yerde yazılı olmamasına rağmen bellidir.

Yıllardır birlikte geçirilen zaman, paylaşılan ortak “mekan”lar, herkesin birlikte tanıdığı kişiler… hep bellidir ve kesin bilinir.

Herkesin kendine göre bir yeri, bir “düzeyi” vardır.

Bazen de durum bir “had” meselesidir:

“Haddini bileceksin” gibi çizgiler vardır, ne demek istenildiği hemen anlaşılır!

“Yaşanılan yer, içinde bulunulan zaman, ortak çevre, ortaklaşa alınan beğeniler “zevk”ler… “

“Müzik denilince anlaşılan ortak beğeniler, birlikte hemen “dile getirilebilen” parçalar…”

“Vay be” diye başlanılan tümceler….”

“Ya neydi o?.. diye başlanılan “muhabbet açıcı” sorular….”

“Yılların getirdiği tanışıklıklar, ortak yaşanmışlıklar, ortak acılar ve sevinçler… ile yoğrulmuş bir ortak kültür….”

Toplumsal ve ekonomik açıdan, toplumdaki basamaklardan, sınıflarda… bakıldığında ise “temel yapı” hep ayni gibidir…

Bir ortak iletişim dili vardır kullandıkları bir de onları bir arada tutan ortak geçmiş ve yaşanmışlıklar, ait oldukları çevre, geldikleri yer…

Ayni mahallenin insanları olmak, ayni okulda okumak, askerliği birlikte yapmak…. gibi yere bağlı ortaklıklar ve ortak dil, ortak düşünce ve davranışlar bir ömür boyu sürer gider.

Coğrafi, yerel bileşkelerin dışında bir başka alan daha vardır ki, o da “düşünsel, ideolojik, siyasi” bir ortak zeminde buluşmadır.

Bu mahallede yer alanlar birbirlerini “yüz yüze” tanımasalar bile ortak tanıkları olan edebi, siyasi kişilikler, sanatçılar… onların ortak kültürünü oluşturur.

Ne zaman ve nerede olurlarsa olsunlar bu “ayni mahallenin çocukları” ortak frekanslarla iletişimlerini sağlayıp muhabbete geçebilirler.

Öyle çok ciddi ve içerikli, derinlikli konular pek onları AÇMAZ.

İlk girizgah bölümünden sonra ise ilk ciddiyet yerini daha sıcak ve de azıcık GEVŞEK muhabbete bırakır.

Artık laf atmalar, şakalar, benzetmeler, birazcık dil uzatmalarla “ortak” dil ve kültür kendini gösterir ve kişiler bundan hoşlanıp, zevk alırlar.

İçlerinden birisi çıkıp da azıcık ciddi ve de üst çizgiden bir bilimsellik falan sunmak istese, diğerlerinden birisi onu güzelce yumuşatıp, tekrar kendi çizgilerine çeker.

Bu halle işi birliktelik, sohbet ve davranış, düşünme biçimi temelde bir “sürü-kitle psikolojisi”ni de oluşturmuş olur….

Birbirlerini izlerler, örnek almalar, taklit etmeler hep o içinde bulundukları çemberden kaynaklanır.

Dışarıdan birlerini de pek içlerine almazlar, onları kabullenmekte zorlanırlar.

Olur ya birisi tesadüfen de olsa “mahalle”ye düşse, ilk olarak ona mesafeli davranırlar, karşıdan gözlerler ve birazcık da sınava sokarlar…

Ayni mahallenin çocukları artık bir tür “TARAFTAR” grubu gibi olmuştur, birbirlerini korurlar ve gerekirse karşı tarafa karşı müdafaaya geçerler. (partizanlık)

Bu genel durumun “dışında” kalan “bireycil” yaşayanlar, bir mahallesi olmayanlar ise kendi kendilerini yönlendirmiş olanlardır ve de çok daha özgür ve seçicidirler.

Kitle psikolojisi ve özellikleri ve bunu kullanma durumu ise son iki yüz yıldır epey bilinmektedir.

Bu özelliklerin en çok bilerek kullanıldığı alanlar sinema, TV ve sosyal medyadır.

Algı-zihin yönetimindeki en işe yarar yöntem de budur.

Film karelerini içerisine, konuşmaların arasına, giyim-kuşama, takılara yerleştirilen “unsur”lar ile kitleleri etkileyip ortak bir çekim yaratmak istenilir. Buna da SUBLİMİNAL etki (mesaj) denir.

– Kitle psikolojisi olarak tanımlanan, kitlelerin sosyal ve psikolojik davranış ve tutum özellikleri, 19. yüzyılda, özellikle ünlü Fransız sosyal bilimci Gustave Le Bon, Gabriel Tarde, Alman psikolojisi ekolünün öncülerinden Sigmund Freud ve İngiliz psikolog William Mc Dougall tarafından incelenmiş ve analiz edilmiştir.

– Bu yazarlar, toplumsal bir olay çerçevesinde cereyan eden kitle hareketlerinin psikolojilerini incelemişler; farklı kültürel ve sosyal değerlere sahip insanların bir olay çerçevesinde bir araya gelmeleri, kitle içerisinde oluşan kolektif bilinç ve ortak ruh ile hareket etmeleri durumunun KİTLE PSİKOLOJİSİ oluşturduğunu ifade etmişlerdir.

– Özellikle, Le Bon ve Freud’e göre, kitle psikolojisinin temel özellikleri olan “ORTAK RUH”, “ortak bilinç”, “bilinçaltı” ile hareket etme durumları, kitle hareketlerinin en önemli psikolojik özelliklerini oluşturan değerler arasında yer almaktadır. “”””

Boş muhabbet de yine böylesine bir kitlesel olgudur, bazen üç beş kişi ile, bazen de çok daha geniş katılımlarla yerine getirilir.

Yıllar geçse de, o “mahalle”den uzaklaşsalar da artık “yepyeni bir insan oldum” da deseler, koca, koca diplomaları bile olsa, yaşamlarında o “MAHALLELİ” olma durumu hep etki yapmıştır.

Yeni bambaşka bir mahallenin insanı gibi davranabilmeleri çok kolay OLMAZ.

Mahalle değiştirmek istenildiğinde ise kabul de GÖRMEZLER.

Bizim özel alanımızın içerisinde yer bulan boş “muhabbetlerden” çok hoşlanmak, zevk almak durumu bir de bakarsınız ki TV’lerde geniş kitlelere YÖNELİK yapılır.

Bir TV açık oturumunda izlersiniz, birileri hep konuşur, diğerleri susar, sonra onlar konuşur…

Hemen konuşmacını hangi mahalleden olduğu anlaşılır, ne diyeceği de BAŞTAN bellidir.

Çünkü her “kesim”in, her “mahalle”nin tutumu, yapısı, değer yargıları, istemleri… az çok toplumda artık anlaşılmıştır.

Bir de tüm bunların dışında kalan, sürüye katılmamış, bireyci ve de özgür ama tek kalanlar vardır, demiştik, onlar da kendi yetişme durumlarına göre kitleler üstü, topluluklar üstü bir istem ve görüş elde etmişlerdir.

Onların bakış açıları ve bu tür muhabbetlerden aldıkları beğeni (zevk) çok daha başkadır.

Sonuç olarak bakıldığında “boş konuşmak” ve “boş muhabbet” denilen olgunun temel yapısı bunlara bağlıdır.

Gayet doğal olarak da kişinin okumuşluğu, mesleksel eğitimi, bireysel eğilimleri ve gelişmişliği çok önemlidir ve de hep olmalıdır.

Yaşamına ilkesel ve analitik bakabilen kişilerin düşünme ve konuşma düzeyleri de doğal olarak çok farklı olacaktır.

Davranışlarında ve konuşmalarında “seçicilik” hemen kendisini gösterir.

Boş, boş konuşmaktan bir de boş muhabbetlerden ne zevk alırlar, ne de onlara “yaklaşırlar”….

Yaşam böyledir, insanın yaşamında ne istediği, nerelerde olduğu, kendisini nasıl “TANIMLADIĞI” hep çok önemli olmuştur.

İnsanların çoğu zaten birbirlerinden, kulaktan, gördüklerinden… öğrenerek yaşamlarını sürdürürler, hep birilerinin etkileri vardır üzerilerinde.

Yalnız tüm bu söylediklerimin bu gerçeklerin tam da TERSİ bir durum da oluşabilir; o çok bildiğiniz, tanıdığınız kişi her şeyi BIRAKIR ve tam tersi bir konumda yer alabilir.

“Ne oldu, nasıl olabilir” diye şaşırıp düşündüğümüzde anlamamız gereken ise şudur: Ya büyük ÇIKAR vardır ya da TEHDİT, ya da SANTAJ…

Evet tüm bu konunun en can alıcı noktası da işte budur…

Batı tip olarak düşünebileceğimiz bir DEMOKRATİK yönetimde ise KAMUSAL alanda, devlet yönetiminde öyle boş sözler, sohbetler, muhabbetler olmaz; gizli saklı rüşvetler, çıkarlar sağlamak kolay değildir.

Olamaz…

Öyle her isteyen istediği gibi olayları, gerçekleri çevirerek işi sohbet-muhabbet havasına sokamaz.

Çok önemli yerlere gelmiş olanlar da yasaların kendisine verdiği yetki ve sorumlulukları bir kenarda bırakıp kendi özel duygularına, inanç ve eğilimlerine göre davranamaz.

Ve bu durum tüm olarak ülkeyi sarmış ise ortaya çıkan sorunlar, sıkıntılar da artık boş sohbetlerle çözülemez.

Bu gelinen durum artık kişilerin “özel durumu” olmaktan çıkmıştır ve de bir ciddi devlet işine dönüşmüştür.

Yurttaşlar umutlarını yitirir bir duruma düşmek üzeredirler, ne bir etkileri ne de yapabilecekleri kalmamış gibidir.

Tüm bu durumlara rağmen NE YAPILABİLİR, diye sormuş olsak…

“Sağlıklı, mantıklı ve de aklını kullanabilen, kendini iyi yetiştirebilmiş bilinçli” bireylerden oluşan bir toplum olabilsek ve mücadele edebilsek, gücümüzü yitirmesek…

Adil bir hukuk devleti, eşitlikli bir gelir dağılımı, huzurlu ilişkiler, güven, akılcı bir eğitim, özgürlükler, kalkınmak üzere olan bir refah toplumu… olsa ne kadar “güzel olur” değil mi?

İşte o “güzel günlere” ulaşmak dileklerimle…

.   Gönen ÇIBIKCI