Zaman değişti, iktidarlar değişti, zihniyet değişti ama mekân değişmedi. Yine Anadolu topraklarındayız. Âmâ, zamanla birlikte başka değişen bir şey daha var. Başkomutan..! değişti..

Bugün, Türk ordularının Başkomutanı, Türkiye Cumhuriyeti’nin Cumhurbaşkanı Sayın Abdullah Gül… Komşularla ” Sıfır Sorun ” diye çıktığımız yolculuğun, daha ikinci yılı tam dolmadan gelinen noktaya bakın..! Hepsi ile öncekinden daha sorunlu konumdayız. Şimdi de İsrail ile savaşın eşiğine gelmiş bir Türkiye var karşımızda… ” Barış ” diye çıkılan yolun, savaşa kadar dayanacağını hiç tahmin eder miydiniz..? İki yıl önce birisi bunu size söylese veya yazsa, size mantıklı gelir miydi..? Gelmezdi değil mi..? Ama; ben dahil birçok Türk, ” Yönetim kadrolarının, özellikle iktidarın, bu sert ve kavgacı üslubu, uzlaşmayı, barışı değil, kavgayı davet eder..! ” dediğimizde, iktidar yanlıları gülüyorlardı.. Bırakın gülmeyi, bir de dalga geçiyorlar veya bir sürü hakaret içeren sözlerle saldırıyorlardı… Buyurun; gelinen şu noktayı beğeniyor muyuz,,? İsrail ile kavgadan, Türkiye ne kazanacak..? İhracatı mı artacak, eğitim düzeyi mi yükselecek, gelir dağılımı mı dengelenecek, bölgesel bölünmelerin mi önü alınacak..? Bir savaş veya teyakkuz durumunun, bırakın insan kaybını, ekonomik maliyeti nedir..? Diyelim ki kapıştık..! Kavgada yumruk sayılmayacağına göre, vurduğumuzun karşılığında, ne kadar yumruk yiyeceğiz..? Diyelim ki İsrail’e ciddi bir kötek attık..!

Karşılığında NE KAZANACAĞIZ..?

Diyelim ki, Başkomutanımız ” Ordular. İlk hedefiniz doğu Akdeniz’dir. İleri ” komutunu verdi. Ne olacak..? Karşımızda kimi veya kimleri bulacağız..? Güney Kıbrıs’lı Rumları mı, İsrail’li mi, onları destekleyeceğini açıklayan Rusya’yı mı, İsrail’in politikalarının ardından savrulan ABD’yi mi, 2004’de, büyük ve tarihi bir hata yaparak Güney Kıbrıs’ı içine alan AB’ni mi..?

Allah’a binlerce defa şükür ki; karşısına tüm dünya çıksa savaşabilecek, yenemese bile ciddi bedel ödetebilecek, güçlü ve imanlı bir ordumuz var.. Ama kim ve ne için savaşılacak..? Haydi diyelim ki; savaş çıkmaz ve biz posta koyduğumuzla kalırız. Ne kazanırız..? Bu arada, yediği posta sonucunda pırsan bir İsrail’de Netanyahu hükümeti mi düşer..? Düşerse bana ne faydası olur..?

Yoksa..!

Bunun altında kalırsa iktidarını kaybedeceğini gören Netanyahu hükümeti, son bir çılgınlık yaparak, Türk donanmasına ait gemileri mi vurur..? Bu durumda ne olur..? Bu işler Ankara’da Atatürk Bulvarı’nda veya İstanbul’da Beyoğlu’nda kavga etmeye benzer. İlk yumruğu vuran kazanır, çünkü civardakiler koşup kavgayı ayırır. Yani; ABD’den AB’ne kadar koşup, cevabi yumruğu vuramadan, Türkiye’nin elini kolunu bağlarlar. Geçmişte İsrail’in bu tür çılgınlıklarına tanık olmadık mı..? Diyelim ki; onlar yetişip Türkiye’nin elini, kolunu bağlayamadan, cevap verildi ve yenilmez sanılan İsrail armadası unutamayacağı bir ders aldı..!

Sonra..?

Arap sokaklarında bir bayram havası..! Başka..? Peki, ya Türkiye’nin kaybedecekleri..? Ama; sonrası ” Allah kerim ” diyorsanız, sözün bittiği yere gelmişiz demektir ki, bana da ” Allah sonumuzu hayır etsin ” demekten başka bir şey kalmaz..!

Günlerdir Türk basınını taradığım halde, şu soruyu sorana rastlamadım ama ben sormadan edemeyeceğim. Haziran ayından bu yana, hastalık, açlık ve vurularak Gazze’de toplam kaç kişi hayatını kaybetti, Türkiye’de terör yüzünden kaç kişi, kaç asker hayatını kaybetti..?

Türkiye’nin öncelikli sorunu sizce hangisi..? Gazze mi, terör mü..? Yoksa; insanların dini ve milli duyguları istismar edilerek yeni bir ” Cambaza bak..! ” durumu mu tezgâhlanmış vaziyette..?

Bu konuda kendi, kendinize ciddi bir vicdan muhasebesi yapın, ondan sonra bir daha görüşelim..!

Kalın sağlıcakla efendim…

 

M. Deniz Olcayto