0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Yıl 1969 o dönem Gaziantep’te Düztepe ilk okuluna başladım.

Babamın Almanya’ya istek kâğıdı çıktı, artık Almanya yolcusuydu, gurbet ve gurbetçilikle ve hasretle ilk defa tanışacaktım.

O yıl babamı Almanya’ya yolladık, dört çocuk bir de Annam bir odalı bir evde kalıyorduk.

Havalar soğumaya başladığında o dönemin bir hayır sever kişisi, bizim okulumuza kışlık ayakkabılar yollamış, durumu olmayan çocuklara verilmesini istemiş.

Kolilerle sınıfımıza ayakkabı getirdiler, öğretmenler, öğrencilere babalarının ne iş yaptığını sormaya başladı. 

Kimi işçi; kimi çiftçi, kimi amele her söyleyen çocuk gidip bir ayakkabı beğenip ayağına giyiyor, mutlulukları görülmeye değerdi.

Sıra bana geldi, öğretmen baban ne iş yapıyor diye sordu? Ben de Almanya’ya gitti deyince, öğretmenler bakıştı bunların durumu iyi öbürlerine geçelim dendi. 

Yüreğime bir acı çökmüştü, gözlerim doldu, yapacak bir şey yoktu, aslında benim diğerlerinden hiçbir farkım yoktu. 

İşte o sıra, o hayır sever içeri girip benim o hüzünlü bakışımı görünce sen neden ayakkabını almadın dedi. 

Bana vermiyorlar deyince öğretmenlere birazda sert bir ton ile bu çocuğa da ayakkabı verin dedi. O acı yerini sevince bırakmıştı.

Ben ve benim gibileri hümanistliğe, yönlendiren bu sevgi dolu insanları saygıyla anıyorum.

Bilindiği gibi önümüz kış, Avrupa’nın birçok yerinde evsiz barksız” Obdachlose “ insanlar dışarıda ve aç hayvanlar olduğunu unutmayalım, lütfen yardıma muhtaçlara yardım edelim.

Umarım Berlin içinde hükümet ve sivil toplum örgütleri harekete geçer.

Ali Sönmez