0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Anadili ile anadil arasındaki anlam ayrılığını bundan önce birkaç kez yazmıştık. İki kavram arasındaki anlam ayrılığının anlaşıldığı inancıyla bir kez daha ve salt Türkiye’nin dışında yaşayan yurttaşlarımızın çocuklarının anadillerini öğrenmeleri üzerine düşünce açıklıyorum.
Birinci kuşağın yurtdışı yaşamı 50 yılı geride bıraktı. Bu kuşağın çocuklarının büyük çoğunluğu Türkiye’de dünyaya geldiler ve kimileri ilköğrenimlerine yurtlarında başladılar. Analarından öğrendikleri ilk dilleri analarının onlara öğrettikleri dildi ve bu dil, çoğunluklu olarak, Türkçeydi. Onların yurtdışındaki anadili öğrenimlerinde görevlendirilen öğretmenlerin Türkiye’den gönderilmeleri doğruydu. Öğretmenlerin önlerinde anadillerini konuşarak ve yazarak kullanabilen öğrenciler vardılar. Öğretmen ve öğrenci arasında herhangibir anlaşma sorunu yoktu. Birbirlerinin dediklerini anlamakta hiçbir güçlük yaşamıyorlardı.

Bir başka etken de yurttaşlarımızın yurtdışında çok uzun yaşamayacakları düşüncesiydi.
Bu düşüncenin doğru olmadığı göçün 50. yılını yaşadığımız şu günlerde açıktır.
Kuşaklar değiştiler. Birinci kuşak tümden emekli oldu. İkinci ve üçüncü kuşaklar da, hanidiyse, emeklilik yaşına erdiler. Üçüncü kuşak yurtdışında dünyaya geldi. Hem anadilini hem içinde yaşadığı ülkenin dilini kullanmaya başladı. Yabancı dili anadilinden daha çok kullanmak zorunda olduğundan anadilini geliştirme zorunluluğu da duymadı. Çocuklarıyla, ağırlıklı olarak, yabancı dilde konuştu. Onlara anadilllerini olması gerektiği gibi öğretmedi.
Dördüncü ve beşinci kuşak için anadili yabancı dil konumuna düştü.
Bana göre konunun en can alıcı yanı bu gerçektir.
Bu gerçeği gözardı edersek, bu sorunumuzu doğru değerlendirmemiş olacağımızdan çözümü de olması gerektiği gibi olmaz.
Bu gerçeğin hem Türkiye hem de yurttaşlarımızın yaşadıkları ülkelerin eğitimden sorumlu kurum ve kişilerince kabul edilmesi atılması gereken ilk adımdır.
Bu adımı izlemesi gereken adım, dersi verecek öğretmenlerin hem Türkiye’de hem burada.özel bir eğitim almalarıdır. Üniversiteler bu dersi verecek öğretmenler için özel izlenceler yapmak durumundadırlar.
Bu, şunun için önemlidir:
Öğretmenlerin önlerinde artık anadilini bilen değil, bilmeyen öğrenci oturmaktadır. Öğretmenin çocuğun kullandığı iki dile de egemen olması bir zorunluluktur. İki dile de kusursuz egemen olmayan öğretmenin çocuklarımıza yararı olamayacağı bir gerçektir.
Ne yazıktır ki; orada da burada da bu yönde atılan tek adım görmüyoruz.
Göreceğimiz yönünde bir işaret de yoktur.
Almanya’nın konuya yaklaşımına Eski İçişleri Bakanlarından Otto Schilli asimilasyon sözcüğünü kullanarak açıklık getirmişti. Amacı asimilasyon olan bir ülkeden bu adımı atmasını beklemek safdillilik olur.
Çocuklarımızın asimile edilmelerini istemiyorsa eğer; bu adımı Türkiye atmak zorundadır.
Hem bu adımı atarak olaya hangi açıdan yaklaştığını göstermek hem de çocuklarımıza verdiği önemin anlaşılmasını, tartışmaya yer bırakmayacak biçimde, sağlamak da yerine getirilmesi zorunlu olan bir görevdir.
Bu ders için gerekli araç ve gereç konusu da son derece önemlidir. Amaca uygun araç ve gerecin sunumu da unutulmamalıdır.
Bu dersi, 32 yılı aşkın bir süredir veren bir öğretmen olarak vardığım sonuç budur.
Bu, benim düşüncemdir.
Tartışmaya açıktır.

Hasan Arslan
Türkçe Öğretmeni