1

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

         Cumhuriyet eğitimi, devletçiydi. İlk, orta, lise ve üniversiteler parasızdı. Varsıl da yoksul da devletin okullarında yan yana, eşit koşullarda ve parasız okurlardı. Bu, Cumhuriyet’in temelini oluşturan halkçılık ilkesinin gereğiydi.

         Halkçı-devletçi bir anlayışla gelişen Cumhuriyet eğitimi, yatılı okul sistemine dayalıydı. İlkokuldan sonra birçok okul yatılıydı. Öğretmen okulları, köy enstitüleri, sağlık meslek liseleri, ziraat okulları, tekniker okulları, hatta ortaokul ve liselerin bazıları…

         Dönemin en belirgin özelliği, meslek eğitimine önem verilmesiydi. Neredeyse her meslek dalının bir okulu vardı ve bu okullar da yatılıydı. Meslek eğitimine önem verilmesinin nedeni, toplumsal gereksinmeydi. Çünkü yüzlerce yıl eğitimden  uzak yaşayan, on bir yıl boyunca savaşan bir toplum, neredeyse üretimden uzaklaşmıştı. Zaten üretecek gücü de kalmamıştı. Özellikle azınlıkların bir bölümünün yurdumuzdan göçmesi yüzünden birçok meslek yapılamaz durumdaydı. Çağcıl uygarlık düzeyinin üstüne çıkmayı amaçlayan Türkiye’nin en önemli gereksinimiydi meslek eğitimi. Hem tarımda hem de sanayide gelişmekti amaç. İlkel tarım yöntemlerinden kurtulmanın yolu eğitimdi. Yine sanayide ileri gitmeyi de eğitim sağlayacaktı.

         Yetenekli, zeki yoksul çocuklar; yatılı okullarda okutulurdu devletçe. Bu çocukların çoğu, düzenli beslenme, yamasız giysi giyme, çarıktan kösele ayakkabıya geçme ve özbakım becerileriyle bu okullarda karşılaşırlardı. Birçoğu; masada çatal, bıçak ve kaşıkla yemek yemeyi burada benimsemişti. Bu öğrenciler, devletin ekmeğini yiyerek ve onun emeğiyle bir mesleğe atılırdı. Böylece yoksulluk, karanlık, umutsuzluk yazgısından kurtulurlardı. Göreve başladıklarında da devleti korumak birince amaçlarıydı. Devlet malına zarar vermek, onun bölünmezliğine karşı bir eyleme girişmek düşünülmezdi bile.

         Türkiye, Atlantik sistemine girdikten sonra toplumumuz tüm alanlarda etkilendi. Atlantikçilerin ilk hedefi, yatılı okullar oldu. Önce bu okullar hakkında aktöreye sığmaz dedikodular üretip yaydılar. Sonrasında okulları yozlaştırıp amaçlarından saptırdılar. Amaçlarından saptırılmış, eğitim içerikleri yozlaşmış yatılı okullar yavaş yavaş kapatıldı. Her yatılı okul kapatıldığında yüzlerce yoksul çocuğu açıkta kaldı. Yuvasız kuşlar gibiydi onlar. Yeni bir yuva, yeni bir eğitim olanağı aramaktaydılar. Önce bu boşluktan yararlanan tarikat ve cemaatler oldu. Yoksul çocuklarını kendi yurtlarında barındırdılar. Doğaldır ki her şeyin bir bedeli var. Bu bedava yurtlarda kalan öğrencilere o tarikat ve cemaatin düşüncesi aşılandı. Devletin yatılı okullarında okuyarak yurttaş olma bilincine kavuşan yoksul çocukları, tarikat ve cemaat okullarında şeyhlerin ya da hoca efendilerin kulu oldular. Önce İngiltere, sonrasında ABD, tarikat ve cemaatlerin birçoğunu kontrolleri altına aldı. FETÖ örneğinde olduğu gibi bu çocuklar, Amerikan istihbaratının gönüllü askerleri olup içinde doğup büyüdükleri ülkenin halkına silah doğrulttular.

         Devletin yatılılık sistemi çökünce ülkemizin bir bölümündeki çocuklar, gençler bölücü örgütün militanı oldular. Terörist olup kendi komşularına, akrabalarına ve yurttaşlarına silahlarını doğrultup kanlarını döktüler emperyalizmin maşası olarak.

         Okuyamayan, kendini geçindirecek bir iş bulamayan gençlerimizin bir bölümü de ne yazık ki organize suç örgütlerinin tetikçisi oldu. Mafya liderlerinin çıkarları için kan döktüler, suç işlediler.

         Ülkemizde yatılı okul sisteminin ortadan kaldırılmasıyla halk çocukları kapanın elinde kaldı. Cumhuriyet’imiz de giderek kurucu ilke ve değerlerinden uzaklaştı. Tarım alanları betonlaştırıldı. Bazıları yabancılara satıldı. Onur duyduğumuz sanayimizin birçok fabrikası, özelleştirme adı altında satıldı. Satılanların çoğu, üretimden vazgeçti. Birçoğunun yerinde AVM’ler ve pahalı konutlar yükseldi.

         Toplumuzdaki dayanışma, kalkınma, gelişme ve eşitliği sağlayan halkçı-devletçi eğitim sisteminden uzaklaşmanın bedeli kısaca bu. Böyle gidersek kim bilir daha ne bedeller ödeyeceğiz?

                                                                       Adil Hacıömeroğlu