ÖMRÜMÜZÜN SON DEMİ
Hâlâ sana geliyor ve geldiklerinde bir konuk gibi mi davranıyorlar? Öyleyse ko gitsin!
Yok, eğer; buzdolabınızı sormadan açarak istediklerini alıyorlarsa tut ellerini, bırakma! Dostlarındır onlar.
Ağladığında görmezden gelip sırtlarını mı dönüyorlar? At yularlarını sırtlarına. Ko gitsinler. Sen ağlarken sana omuzlarını uzatıyor ve omuzları senin gözyaşlarınla ıslanıyorsa bırakma onları. Onlar senin kara günlerin içindirler.
Gereksinimin olup da çağırdığında, boş elle gelmemiş olmak için bir paketle arz-ı endam ediyorlarsa eğer sal, gitsinler. Elleri bomboş gelip sana yardımcı oluyor ve sen kendini toparlayıncaya kadar kalıyorlarsa güven onlara, sonsuza değin.
Hele; sen, onları yattıktan sonra aradığında rahatsız oluyor ve kızıyorlarsa sakın bir daha arama onları. “Aramak için neden bu kadar geç kaldın?” diye soruyorlarsa, her başın sıkıştığında sığınabileceğin limanlardır onlar.
En küçük bir tartışmadan sonra “Artık aramızda her şey bitti!” mi diyorlar, kes onlarla selamı, sabahı. Kendilerini çok kırıcı davranışların ve sözlerinden sonra bile “Unutalım bunları!” mı diyorlar. Tut ellerini, sakın ola ki kollarını kurtaramasınlar senden.
Hep senden bir şey mi bekliyorlar. Ne yaparlarsa yapsınlar arkalarında durmalarını mı istiyorlar? Uzak dur onlardan. Senin dostun her durumda sorgusuz sualsiz senin arkanda durandır. İlkine değil, ikincisine güven!
Sürekli zayıf yönlerini arayanlardan, seni durmadan yaralayanlardan dost olmaz sana, arkadaşın olsalar da. Dostunsa seni avuçlarının çizgileri kadar iyi tanır. Sana hep iyi yönlerinden seslenir. Arkadaşını da, dostunu da iyi tanı!
İlki zayıflıklarını sürekli yüzüne vurur, ikincisi zayıflıklarını görmez. Onları başkalarının görmemesi için de elinden geleni ardına komaz. Kim ilktir, kim ikincidir? Bunu sen bileceksin!
İlkler seni hep ikinci olarak görmek isterlerken ikinciler senden sonra ikinci olmak isterler. Bundan da onur duyarlar. İlkin merkezinde “ben”, ikincinin merkezinde “biz” vardır her zaman. İlkin sözlüğünde “özveri” sözcüğü yer almaz. İkincide bu sözcük yaşamının bir parçasıdır.
İlk; sen iyiysen iyidir. Kötü durumlarda hemen çeker cızlağı. Tozu dumana katar kaçarken senden. İkinci; sıkıntılı zamanlarında hemen yanı başındadır.
İlk; her şeyi senden bekler. İkinci; ne yaparsa senin için yapar. Sen ne kadar mutluysan o da o kadar mutludur ya da tam tersi.
Tanı bunları! İlki mi? İkincisi mi?
Neden?
Hangisi arkadaş, hangisi dosttur.
Arkadaşına “ O, benim dostumdur.” diyebiliyor musun?
Yoksa; senin en iyi arkadaşın dostun mudur?
Şimdi çevrendekilere bir kez daha bak!
Arkadaşların kimlerdir? Kimlere “Dostum!” diyebiliyorsun?
Ömrümüzün son demindeyiz de…
“Küserek ayrılmayalım!” diyorum.
Hasan Arslan
