-Allah rahmet eylesin, o hakikatli bir insandı, adam gibi adamdı-

Zeki Bina’nın kabrini ziyaret etmek için Berlin Türk Şehitliğine gittik. Öğle namazını Berlin Şehitlik Camii’nde kıldık. Namazdan sonra kantinde çay içtik ve sonra da Zeki Bina kardeşimizin kabrini ziyaret etmek için caminin arkasındaki mezarlığa geçtik. Şehitlik Camii ismini, aslında bahçesindeki mezarlıktan alıyor. Ancak orada yer kalmayınca zamanla arka tarafında da bir mezarlık oluşturulmuş.  Şimdilerde orası da dolmuş.

Zeki Bina, asıl adı Zekeriya imiş. Zeki, Zekeriya’nın kısaltılmışı. Ben ona Zekeriya diye hitap edenle hiç karşılaşmadım. Türk Eğitim Derneğinin üyesi idi. İzmit’te doğmuş. Aslen Trabzonludur. Onu, uçak mühendisi olarak tanıttılar Berlin’e ilk geldiğimde bana. İslâm Federasyonunun yönetim kurulunda idi o zamanlar. Sonra Hasan Akyol, Ben ve Zeki Bina üçümüz TFD televizyonunu kurduk. Daha sonra İslâm Kolejinin de başkanlığını yaptı. Hatırnaz birisiydi. Tebessümü yüzünden hiç eksik olmazdı. Cömert idi. Cuma okumalarına gelirken eli her zaman dolu gelirdi. Şimdilerde onun sünnetini Sebahattin Bozkurt yerine getiriyor. Cuma okumalarına o da eli boş gelmeyen bir üyemizdir.

Zeki kardeşimize Allah’tan rahmet diliyoruz. Mevla’m onu Cennetinin en güzel köşesinde ağırlayacaktır. O Kur’an’ın çizdiği yoldan ayrılmadı. En azından bizler şahit olmadık boş işlerle uğraştığına.  İşinden arta kalan zamanlarda Müslümanların hizmetindeydi. Allah rahmet eylesin.

Sevgili Zeki, ben erkenden gittim diye üzülmeyesin sakın. Mevla’m seni çok sevmiş ki; erkenden yanına almış. Bizler daha buradayız. Dünyanın çivisi çıktı derler ya evet gerçekten çivisi çıktı. Bizler şahidiz. Dünyanın her tarafında, bilhassa Müslümanların yaşadığı coğrafyalarda gün geçmiyor ki; katliam olmasın. Televizyonlarda, sosyal medyada konulu filim seyreder gibi seyrediyoruz haberlerde o katliamları, soykırımları. Duygularımız da köreldi. Anaların gözyaşları, çocukların çığlıkları bizleri ilgilendirmez oldu. Ağlayamıyoruz bile artık.

Yarın benzer şeyler bizim başımıza gelmeyecekmiş gibi yaşamımıza devam ediyoruz. Zenginlerimiz kâşaneler yaptırmakla meşgul. En lüks arabalarla caka satmaktan zevk alıyorlar.  Hanımlarına ayrı, çocuklarına ayrı ayrı araba almakla meşguller. Verdikleri üç-beş kuruşla da Allah yolunda harcama yaptıklarını sanıyorlar. Türk toplumunun, Müslümanların ihtiyaçları için yapılması gereken harcamayı yapmıyorlar. Ehem ile mühim arasında tercih yapamıyorlar. Biliyor musun, senin de gayretlerinle yapılan o camiler boşalmaya başladı. Gençlerimize el uzatan yok denecek kadar az. Hâlâ İslâm Koleji İslâm Vakfının o arka bahçesinde hizmet veriyor. Müslümanlara yakışan bir okul alınamadı ve yaptırılmadı. Para yok sanma haaa. Para var. Ama önceliklerini tespit edebilecek kapasitede yönetici yok. Çelik çomak oynuyorlar. Topladıkları paraları hâlâ Berlin’in dışına taşımakla meşguller. Bu konuda yarış yapıyorlar. Çocukları ellerinin altından kayıp gidiyor haberleri yok. Bir kültür merkezi kurulamadı şu 350.000 Türk’ün yaşadığı koca Berlin’e. Yazıktır, günahtır.

Sana bir haber daha vereyim sevgili dost, ama üzülmeyesin; halimiz, içler acısı. Yöneticiler birbirine düştüler. Sen başkan olacaksın ben başkan olacağım diye kavgalar başladı. En tepedekiler ömür boyu başkan olarak kalmak istiyormuş, bunun için cemiyetlerin tüzüklerinde değişiklikler yapıyorlarmış. Onunla mücadele etmeyi göze alan eski yöneticiler de onların yanlışlarını mektuplar yazarak, telefonlar ederek, kamuoyu oluşturmakla meşgullermiş. Hatta birbirlerini mahkemeye bile veriyorlarmış. Başkan olmak için yapılıyormuş bütün bunlar. Ahlak ve maneviyat dediğimiz o şey den eser kalmadı buralarda. “Yardımlaşma, fedakarlık, mücadele” mi dedin? Onlardan eser kalmadı be güzel kardeşim…

Sen üzülme erkenden gittim diye. İyi yaptın. Sen rahatına bak. Dedim ya buraların çivisi çıktı diye…

Rüştü Kam