Bazı insanlar vardır, sizi kendi hayatlarının kenar süsü gibi yaşatır. Vardırlar ama yok gibidirler. Severler ama uzaktan. Sizi hayatlarında tutarlar ama içeriye almazlar. Her şey yerli yerindeymiş gibi görünür ama bir şey hep eksiktir. Bu eksikliği tarif edemezsiniz; adı yoktur, şekli yoktur, ama içten içe bilirsiniz. Çünkü bir şeyin sizi gerçekten içine almayan hâline “sevgi” denemez. O yüzden, sevenlerinizi, kendi sevdikleri hayatlar üzerinden değil, sizi ne kadar sevdikleri üzerinden yargılayın.

Çünkü sevgi, konforla yan yana durmaz. Gerçek sevgi, rahatsız edici derecede cesurdur. Düzeni bozar, planları sarsar, rutini değiştirir. Sevgi bir fedakârlık meselesidir. Kendi hayatına başka birini almayı göze almaktır. Yoksa sadece bir eğilimden, bir hoşlanmadan, belki bir alışkanlıktan bahsederiz. Ama sevgi değil.

Bir insan sizi gerçekten seviyorsa, kendi kurduğu hayatı sizin için esnetmeye razıdır. Geri çekilir, yer açar, birlikte yürümenin zorluklarını göze alır. Oysa birçok insan, sizi kendi hayatına yedek lastik gibi dahil etmeye çalışır. Yedek lastik, sadece ihtiyaç halinde kullanılan bir parçadır. Hayatın merkezine değil, bagajına aittir. İşte bu yüzden sevildiğinizi düşünürken, aslında sadece “bulunduruluyor” olabilirsiniz. Varlığınız bir anlam değil, bir güvenlik hissi veriyorsa; orada sevgi değil, hesap vardır.

Kendimizi en çok kandırdığımız yer de burasıdır. “Beni seviyor ama şu sıralar çok yoğun.” “Kendi ailesiyle çok meşgul.” “Biraz kendi dünyasında biri.” diye diye aslında yok sayılmayı meşrulaştırırız. Sevgiyi bahaneyle karıştırırız. Oysa seven insan bahaneyle kaybolmaz. Zaman yaratır, alan açar. Çünkü sevgi tembelliği kaldırmaz. Sevgi, harekete geçmektir.

Ama ne oluyor da insanlar bu kadar kolay yanılıyor? Belki de sorun şu: Kendimizle başka, sevdiklerimizle başka bir hayat yaşayabiliyoruz ve bu, dünyanın en büyük yanılgısı olabiliyor.

Evet, bazen sevgi bir yanılsamadır. Çünkü iki kişi birlikteymiş gibi yaparken, aslında ayrı hayatların içindedir. Kişi kendi kurduğu düzende yaşar ama karşısındakine “seni seviyorum” der. Oysa sevgi sadece bir cümle değil, bir düzen değişimidir. Sevgi, kendi planlarını bir başkasıyla uyumlu hâle getirmeye niyettir.

Sözde birlikteyizdir ama aslında iki farklı patikanın yolcusuyuzdur. Belki bir yerde buluşuruz ama o da planlı, ölçülü, dikkatli… Gerçekliğin değil, kontrolün içindeyiz. Sevgi ise kontrol etmez, bırakır. Sevgi hesap yapmaz, göze alır. Sevgi “ya tutarsa” değil, “ne olursa olsun”dur.

Bu yüzden en çok yoran ilişkiler, yarım kalanlardır. Ne tam içindesinizdir ne de çıkabiliyorsunuzdur. Bir yanınız hep bekler. Bir gün gerçek bir “biz” olacağımıza inanır. Ama öteki taraf hep “ben”de kalır. “Benim işim”, “benim ailem”, “benim planlarım” der. Oysa sevgi “ben”le değil, “biz”le büyür.

Gerçekten sevmek, karşısındakini kendi geleceğine katmakla mümkündür. Geçici bir eşlik değil, kalıcı bir ortaklıktır bu. Aynı hayali kurmak, aynı sorumluluğu üstlenmektir. Bu olmadığında, ilişki bir oyuna dönüşür. Sevdiğimizi sanırız ama sadece alışmışızdır. Onunla olmayı severiz ama onunla yaşamayı istemeyiz. Aradaki fark çok büyüktür. Onunla olmayı sevmek, bir misafirliğe razı olmaktır. Onunla yaşamayı istemek ise ev kurmaktır.

İşte bu yüzden sevgi bazen yanılgıdır. Çünkü sevgi sandığımız şey, aslında vazgeçemediğimiz bir duygusal alışkanlıktır. Varlığı bize iyi gelir ama hayatımıza dahil etmek istemeyiz. Bu durumda sevilen kişi sadece sevilmekle kalır; yaşanmaz. Sadece varlığına tahammül edilir; hayatına yer verilmez.

Ve insanlar sadece sevilmek değil, yaşanmak da ister. “Seni seviyorum” demek yetmez. “Benimle yaşa” diyebilmek gerekir. Bunu diyemeyen birinin sevgisi, ne kadar sahici olursa olsun, eksiktir. Yarım kalır. İnsanı yalnızlaştırır. Çünkü yalnızlık bazen sevgisizlikten değil, sevgideki eksiklikten doğar.

Bu noktada seçim size kalır: Sevilmeye razı mı olacaksınız, yoksa yaşanmayı mı talep edeceksiniz?

Yaşanmak daha zor bir taleptir. Cesaret ister. Yer ister. Karar ister. Ama gerçek sevgi, bu talebin içinden geçmeden kendini kanıtlayamaz. Diğeri sadece bir duygudur. Büyümez. Derinleşmez. Ve sonunda sizi olduğunuz yerde bırakır.

Sevenleri, kendi hayatları üzerinden değil, sizi ne kadar hayatlarına kattıklarıyla ölçün. Gerçek sevgi, size ayrılan zamanda, yapılan planda, gösterilen sabırda kendini gösterir. Ve en önemlisi: sizi hayatının bir parçası değil, ortağı yapma niyetinde gizlidir.

Hayat iki kişilik yaşanmaz. Gerçek hayat, iki kişinin birlikte sıfırdan yeni bir hayat kurmayı göze almasıyla başlar.

Ve unutmayın:

Sevgi, bazen yanılgıdır.

Çünkü yanınızda olan herkes, gerçekten sizinle değildir.