Bugün sokaklarda bildiğiniz her şeyin yıkıldığı bir çığlık var. Gençler, geleceklerine sahip çıkmaya çalışıyor. Anneler, çocuklarının geleceği için mücadele ediyorlar. Karnı doymadığı için bitap düşmüş emekliler, çocukları açken, kundaktaki bebesinin sütü çalınan babalar var sokaklarda. Her biri, artık bir şeylerin değişmesi için son çare olarak sokağa çıkmış. Gelecek yok, umut yok, her şey tükenmiş ama bir şey var: Bir isyan. Sokaklar, özgürlük ve eşitlik hayalleriyle doluyken şimdi acı, çaresizlik ve kaybolmuş umutlarla dolmuş durumda. Ama bu sokaklarda tek bir şey var: Bir isyan ve bu isyan, demokrasi için, özgürlük için, Cumhuriyet’in korunması için patlıyor.

Gençler, geleceklerinin ellerinden alındığını düşünüyor ve buna karşı direniyorlar. Artık hayatta kalmanın ötesinde bir şey için savaşıyorlar. Ne okula, ne işe, ne de sosyal güvencelere sahipler. Olanakları daralmış, her adımda bir engelle karşılaşıyorlar ama artık susmak yok. Seslerini duyuruyorlar çünkü onların geleceği, sokaklarda çığlık atan annelerin çocuklarının geleceğiyle birleşiyor. Gençlerin isyanı sadece kendi geleceklerini değil, tüm toplumun geleceğini kurtarmak için. Sokaklarda yalnızca isyan değil, hak arayışı var.

Annelere bakın, gözlerinde korku ve öfke var. Çocuklarının geleceği için, açlıkla mücadele eden anneler, sadece kendi çocuklarını değil, tüm nesli düşünüyorlar. Yorgun bedenleri, karnı doymadığı için bitap düşmeleri, bir toplumun nasıl çöktüğünün simgesi. Sokaklarda yankılanan “Çocuklarımızın geleceğini kurtarın!” haykırışı sadece annelerin değil, bütün toplumun çığlığıdır. Bu anneler, sadece çocuklarının yaşamını değil, geleceği şekillendirecek adaletin ve eşitliğin peşindeler.

Emekliler, yıllarca çalışıp emek veren ama yaşlandıkça unutulmuş insanlar. Bir emekli maaşıyla geçinmeye çalışan, karnı doymadığı için sokakta yatan yaşlılar, sadece hayatta kalmak için değil, hak ettikleri saygıyı almak için de sokaktalar. Bu insanlar yıllarca çalışıp ülkeye katkı sundular ama şimdi açlık ve yoksullukla savaşmak zorunda kalıyorlar. Bu insanlar sokaklarda sadece ekmek değil, adalet ve eşitlik arıyorlar. Demokrasinin her bireyi kapsaması gerektiği, emekçinin, yaşlının, kadının ve çocuğun da haklarının korunması gerektiği gerçeğinin peşindeler.

Bir babanın bebesinin sütü çalındığında, o baba sadece bir birey olarak değil, tüm toplumun en temel değerlerinin çalındığını hissediyor. Çocukları açken, onları doyurabilmek için ne kadar mücadele ederse etsin, o baba sokakta sadece kendi çocuğunun değil, tüm çocukların hakkını savunuyor. Sokaklarda bir dram var ama bu yalnızca kişisel değil, toplumsal bir çöküşün acı bir göstergesi. Ama bu baba hala bir umut taşıyor, sokaklarda bir şeylerin değişmesini istiyor. O umut sokaklarda büyüyor.

Ve her şeyin ortasında, sokaklarda demokrasi yok. İnsanlar, özgürlükleri ellerinden alınmış, adaletsiz bir düzenin içinde sıkışıp kalmışlar. Ama sokakta bir umut var, bir çağrı var: Demokrasi gelsin, Cumhuriyet gitmesin! Bu sokaklar, sadece yaşam mücadelesi veren insanların alanları değil, aynı zamanda geleceğe dair bir talebin yükseldiği yerler. Adalet, eşitlik ve özgürlük için mücadele eden bir halk var. Ve bu hareket, sokakta bir bütün olarak birleşiyor.

Sokaklarda birleşen bu halk, sadece kendi geleceklerini değil, toplumun geleceğini de kurtarmak için bir araya geliyor. Onlar sadece kişisel çıkarlar için değil, kolektif bir adalet için sokaktalar. Geleceğin şekilleneceği bu zaman, bir halkın direnişine tanıklık etmekle kalmayacak, aynı zamanda sokaklarda birleşen bir gücün simgesi olacak. Bu birleşme, demokrasinin hak ettiği şekilde yerleşmesi için bir fırsat doğuracak. Sokaklar artık sadece öfkenin değil, umudun, direnişin ve kolektif mücadelenin simgesi haline gelmiş durumda.