Hiçbir kötülükten, hiçbir zarardan, hiçbir hukuksuzluktan, hiçbir yoksulluktan sorumlu değilmiş gibi davranan biri var bu ülkede.
Sanki bu ülkenin başına meteor düşmüş de o da mağdurmuş gibi konuşuyor.
Ağır abi rollerinde.
Omuzlarını hafifçe düşürmüş, dudaklarının kenarına sahte bir ciddiyet yerleştirmiş.
Hukuktan bahsediyor.
Adaletten dem vuruyor.
Yargıya müdahale edilmediğini iddia ediyor.
Ülkede hukuk varmış gibi yapıyor.
Oysa ülkede hukuku yerle bir eden, hâkimleri birer memura çeviren, savcıları biat ettiren kendisi.
Oynadığı bu oyun yıllardır sahnede.

Halk açken, yoksullukla boğuşurken o lüks makam araçlarında, koruma ordularının eşliğinde şov yapıyor.
Hayat pahalılığıyla inim inim inleyen milyonlara, tasarrufun faziletinden bahsediyor.
Ama kendisi üç uçakla, beş sarayla, sınırsız harcamayla yaşıyor.
Yoksulluğun kaynağı kendisi.
Fakirliğin sebebi kendisi.
İnsanlar çöpten yiyecek toplarken “ekonomimiz şahlanıyor” diyor.

Bu ülkede biri var…
Her felaketin ardından kameraların karşısına geçip sanki bir uzaylı saldırmış gibi konuşuyor.
Deprem oluyor, insanlar enkaz altında kalıyor, günlerce yardım gitmiyor, ama kendisi yine mağdur.
Savaş çıkıyor, sınırlarımız kevgire dönüyor, ama o yine mazlum.
Her şeyin sorumluluğundan kaçıyor.
Kendine hiçbir şey kondurmuyor.
O, sadece “iyiliklerin mimarı”, “zaferlerin lideri”, “milletin adamı.”

Ama işte gerçekler acıdır.
Bu ülkenin mahvolmuş eğitim sistemi onun eseridir.
Yandaşlar eliyle tarumar edilen doğa onun izniyle yok edilmiştir.
Şirketlere peşkeş çekilen ormanlar, imara açılan kıyılar, maden şirketlerine teslim edilen yaylalar onun döneminde talan edilmiştir.
Bütün bunlar olurken o sessiz kalmadı; tam tersine yönetti.

Hukukun içini boşalttı.
Mahkemeleri dönüştürdü.
Bağımsız yargı hayal oldu.
Artık herkes bilir: Kimse bağımsız bir yargıçtan adalet bekleyemez.
Çünkü yargıçlar onun gözünün içine bakıyor.
Herkes bilir: Kararlar önceden yazılır.
Herkes bilir: Kimin tutuklanacağına, kimin serbest bırakılacağına mahkemeler değil, o karar verir.
Ve sonra da kalkıp “Türkiye bir hukuk devletidir” diyerek gözümüzün içine baka baka dalga geçer gibi konuşuyor.

Bu ülkede biri var…
Sokakta üç çocuklu bir annenin pazar filesi boşken, markette vatandaşın eli etikete gidip geri dönerken, köylü mazot fiyatından tarlasını süremezken, işçi asgari ücretle yaşamaya çalışırken, memur kredi kartı borcuna batarken, o çıkıp “dış güçler, lobiler, faiz lobisi” hikâyeleri anlatıyor.
Oysa ne dış güç var, ne başka bir masal.
Halkı sömüren bizzat kendisi.
Zengini daha zengin eden sistemi kuran kendisi.
Milyonları yoksullaştıran politikaları uygulayan kendisi.

Bir de çıkıp milletin “beka”sını düşündüğünü söylüyor.
Halbuki memleketi kendi bekası için yakıyor.
Her seçim dönemi “ya ben, ya kaos” diyerek tehditler savuruyor.
Devleti kendisiyle özdeşleştiriyor.
O giderse sanki ülke çökecekmiş gibi bir korku pompalanıyor.

Bu ülkede biri var…
Muhalefeti düşmanlaştıran, herkesi terörist ilan eden, farklı düşünen herkesi vatan haini ilan eden biri.
Medya onun elinde, yargı onun elinde, kolluk kuvvetleri onun emrinde.
Ama hâlâ “mağdur” pozlarında.
Bir zamanlar “kimsesizlerin kimsesi”yim diyordu.
Şimdi ise kimsesizleri unutan, sadece kendi çıkarını düşünen bir yöneticiye dönüştü.

Artık kimse bu tiyatroyu yemiyor.
İnsanlar aç, işsiz, umutsuz.
Sarayın duvarlarından dışarıya halkın çığlığı ulaşmıyor.
Ama o hâlâ sahnede, aynı rolü oynuyor.
Sanki hiç o değilmiş gibi.
Sanki bu çöküş onunla ilgisizmiş gibi.
Sanki yirmi küsur yıldır ülkeyi o yönetmiyormuş gibi.

Bu ülkede biri var…
Kendisini halktan üstün gören, halka hesap vermeyen, eleştiriyi ihanet sayan, adaleti ayaklar altına alan, korkuyla iktidarını sürdüren biri.
Ama bilsin ki korku iktidarları kalıcı değildir.
Gerçekler ne kadar bastırılırsa bastırılsın, gün gelir taşar.
Ve o zaman kimse, “ben sorumlu değilim” diyemez.

Çünkü bu ülkede her kötülüğün ardında biri var.
Ve o biri artık herkesin bildiği biri.