Türkiye siyaset sahnesi; absürt bir tiyatro oyunu gibi.

Başrolde iki karakter var:

Biri çıkıp diyor ki:

“Ben gidersem ülke biter!”

Diğeri, çişini tutamıyor ama hâlâ “bilge lider” diye alkışlanıyor.

İkisinin ortak özelliği: Gitmemek.

İkisinin ortak zararı: Memlekete prangaya dönüşmeleri.

Ben Gidersem Ülke Biter Diyen Ego Abidesi.

Bu zat, adeta bir tanrı kompleksiyle dolu.

Bir sabah uyanmasa, güneş doğmaz sanıyor.

Giderse yağmur yağar, dolu düşer, trafik kilit olur zannediyor.

Halkın oyuyla gelmiş, ama halkı kendi tebaası sanıyor.

Koltuk değil, tahta oturduğunu sanıyor.

Devletin tüm organlarını “ben” diye konuşuyor.

Sanki ülkenin değil, kendi şirketinin CEO’su gibi davranıyor.

Her konuşmasında “Ben yaptım, ben ettim, ben başardım.”

Sanki bu ülkeyi 85 milyon değil, sadece o kurdu.

Her başarının sahibi, her başarısızlığın mağduru.

Dahası, bir de etrafında “sen gidersen bu millet dağılır” diyen bir yandaş korosu var.

Bu koroda bilim insanı yok, ama bolca dalkavuk var.

Sabah akşam televizyona çıkıp “efendim dünya lideri” diyorlar.

Halbuki milletin pazardaki soğan fiyatına çözüm bulamıyorlar.

Ama anlat bakalım, “uzaya çıktık!”

“Ben gidersem ülke biter” lafı, milletin aklıyla alay etmektir.

Devlet bir kişiye bağlıysa, zaten bitmiş demektir.

Sen gidersin, ülke belki yeni başlar.

Sen gidersin, nefes alırız.

Senin varlığınla nefes alamayanlar oldu bu memlekette, unutma.

Gelelim ikinci karaktere:

Çişini tutamıyor, ama ülke vizyonu çiziyor.

Adına “bilge lider” diyorlar.

Bilgelik artık tuvalet kontrolüne indirgendiği için, hâlâ bu sıfatla anılıyor.

Oturumlara katılıyor ama süreye dayanamıyor.

İkide bir ara veriliyor, kimse söylemiyor ama herkes biliyor:

Artık ne bedeni dinç, ne zihni berrak.

Ama hâlâ “tecrübe konuşuyor” diyorlar.

Bir zamanlar gerçekten bilgiliydi belki.

Ama zaman acımasız.

Herkesi yorar.

Onu da yordu.

Lakin gitmek nedense aklına gelmiyor.

Bir tür efsane olarak kalmak istiyor ama efsaneler zamanında çekilerek yaşar.

O ise sahneden inmedikçe, kahramanlık değil, karikatürleşme başlıyor.

Onun çevresi de farklı değil.

Tersini söyleyene hain damgası.

Açık açık söylemiyorlar ama her şey kontrollü:

Tuvaletinden tansiyonuna kadar düzenleme var.

Ve hâlâ çıkıp “gelecek vizyonumuz” diyor.

Yaşlılık sorun değil.

Ama yaşlanmayı kabullenmemek, millete maliyet oluyor.

Kendisinin farkında değil.

Ama çevresi farkında ve bunu kullanıyor.

“Bilgelik” örtüsüyle her defoyu örtmeye çalışıyorlar.

Siyaset, gençliğin enerjisiyle, yaşlıların deneyimi arasında bir denge ister.

Ama bu tablo da öyle bir şey yok.

Bir yanda yaşlılığın direnci kırılmış, diğer yanda egonun freni patlamış.

Ve memleket bunların arasında boğuluyor.

Ülkenin bir kişiye veya bir beze bağlı olmadığını artık anlamak zorundayız.

Evet, biri egosu yüzünden gitmiyor.

Diğeri yaşını unutmuş gibi davranıyor.

Ama halk unutmaz.

Millet unutmuyor:

Birinin kibri, diğerinin fiziksel yetersizliğiyle birleşince ortaya çürümüşlük çıkıyor.

İki ayrı karakter, tek bir sonuç: tıkanmış siyaset.

Gençler neden siyasetten uzak duruyor sanıyorsunuz?

Çünkü yer yok.

Çünkü o koltuklarda ya “ben gidersem yıkılırız” diyenler var,

Ya da oturduğu sandalyeyi klozete çevirenler.

O yüzden ne bir yenilik çıkıyor,

Ne bir güven geliyor.

Birisi her sabah “ben olmazsam ülke yok” diye kalkıyor,

Diğeri tuvaletini kaçırıp hâlâ “istikrar abidesi” gibi sunuluyor.

Hayır, siz giderseniz ülke bitmez.

Siz giderseniz memleket refah başlar.

Siyaset Ne Ego Tedavi Merkezidir Ne Yaşlı Bakımevi.

Eğer çişini kontrol edemiyorsan, siyasetten de çık.

Eğer her sabah aynaya bakıp “ben tanrıyım” diyorsan, siyasete yakışmıyorsun.

Bu ülke kimsenin mesanesi, kimsenin narsistik oyuncağı değildir.

Bırakın millet karar versin.

Gidin.

Çünkü artık ya sizinle bu millet çökecek,

Ya da siz gidince millet ayağa kalkacak.