“Hüznün kollarına düştüğünü görmedik,
Umutsa hiç terk etmedi seni…
Ve sen bizimleyken, tebessüm hiç eksik olmadı gözlerinden.”

Üç gündür yoğun bakımda yaşam mücadelesi veren, yüreği sevgiyle çarpan, Manisa’nın güzel insanı Ferdi Zeyrek’i ne yazık ki kaybettik…

HENÜZ DÜN GİBİ…
Gülüşüyle karanlıkları aydınlatan, çalışkanlığıyla herkese örnek olan, azmiyle imkânsız denileni başaran, yüreğindeki iyilikle gönüllerde yer edinen Bir güzel insandı o….

O EVLATLARININ MANİSA’NIN KAHRAMANIYDI
O Üç evladının kahramanı, Ege’nin yaprak dökmeyen selvisi, dimdik duruşlu bir zeybeğiydi.
Ani bir elektrik çarpması sonucu yaşama veda etti. Henüz uğruna mücadele ettiği hayalleri yarım kalmışken…

Şimdi biz, hangi dağa, hangi taşa yazalım bu acıyı?
Sözcükler yetmiyor, dizeler susuyor, içimizde tarifsiz bir boşluk yankılanıyor.
Zorunla değil, çaresizliğimizle kabulleniyoruz gidişini…

Ama inan, ne zaman yıldızlı bir geceye bakılsa,
Ne zaman sevda ve hasret türküleri dillendirilse,
Bir bağlamanın teline özlem dokunsa…
Sen geleceksin aklımıza.
Gözlerimizin derinliklerinde hep senin siluetin belirecek.

“Güle güle koca yürekli, güzel insan…
Devrin daim, ışıklar yoldaşın olsun.”

OLMADI  BE  FERDİ CAN…
Kendini Manisa’ya, bu ülkenin güzelliklerine adamıştın.
Hayat sana yakışıyordu, ölüm hiç yakışmadı…
Daha kuracağın cümlelerin, yürüyeceğin yolların, uğruna emek vereceğin nice hayallerin vardı.

Şimdi söyleyin, bu yangını hangi taş söndürür?
Bu sızıyı hangi dağ unutturur?

Seni yıldızlarla sonsuzluğa uğurluyoruz…
Ve her zaman, hep özlemle anacağız.

Başımız sağ olsun.
Ölüm, adın kalleş olsun!