Seferihisar, doğasıyla, zeytinlikleriyle, ormanlarıyla ve deniziyle Ege’nin gözbebeği. Ama bu cennet köşe, her yıl yaz gelip sıcaklıklar bastırdığında cehennemin eşiğine dönüşüyor. Bu yıl da farklı olmadı. Dün Orhanlı’da başlayan ve rüzgârın etkisiyle Akarca, Doğanbey, Ürkmez yönüne yayılan yangın, hâlâ kontrol altına alınabilmiş değil. Her yangın haberinde olduğu gibi yine ekran başında yanan ağaçlara, kaçan hayvanlara, kavrulmuş börtü böceklerin, duman içinde doğaya içimiz parçalanarak bakıyoruz. Sosyal medyada dualar, “yanmasın” dilekleri, “yeter artık” haykırışları,  “ hadi yardıma” seferberliği çağırıları yapılıyor.

Sorulması gereken temel soru şudur: Bunca acıya rağmen yıllardır  aynı sahneleri seyrediyor, neden hiçbir şeyi değiştiremiyoruz?

Çöpleri, molozları açık kanlara dökenler, dökenlere seyirci kalanlar, üzerine düşen sorumlulukları es geçerek,  Allah korkusu yaşamıyorlar. Sorumsuzlukları  yangına vesile olduğunda  “Allahım sen kurtar “  çığlıkları atıyorlar.

İhmaller ve önlenebilir yangınlar,

Evet, yangın da tıpkı deprem gibi bir doğa olayıdır. Ancak  birçok yangın, ihmalin, umursamazlığın, bazen de rantın ateşiyle büyüyor. Tıpkı,  daha çok kar için, daha ucuza bina inşa ederek depremlerde yaşadığımız acılar  gibi.  

Özellikle kırsal yerleşim yerleri ile orman sınırları arasında olması gereken güvenlik şeritleri hâlâ açılmıyor. Kurumuş otlar, budanmamış çalılar ormanın dibine kadar yayılıyor. Sitelerin, yazlıkların etrafı yangına karşı hiçbir koruma önlemi olmadan bırakılıyor. Olası bir yangında alevlerin yerleşim alanlarına ulaşması sadece dakikalar sürüyor.

Yangınla mücadele, yangın başladıktan sonra havadan su dökmekle sınırlı olamaz. Asıl mücadele, yangın çıkmadan önce başlar: planlı budamayla, kuru otları biçmekle, orman kenarına yangın şeridi açmakla, site yönetimlerine ve vatandaşlara bilgi vermekle, sorumluluğu sadece itfaiyeye yıkmayıp her yurttaşı bilinçlendirmekle…

Her yaz aynı acı!

Seferihisar’da, Menderes’te, Bodrum’da, Manavgat’ta… Her yıl aynı yerde aynı kader yaşanıyor. Ancak alınan önlemler ve verilen tepkiler hep geç kalıyor. Oysa herkes biliyor: Temmuz-Ağustos aylarında rüzgâr kuzeydoğudan eser, sıcaklık yükselir, orman kurur. Bu bir sır değil, takvimle sabit. Ama biz yine de aynı senaryoyu, aynı çaresizlikle izlemeye devam ediyoruz.

Gelecek de yanıyor

Yangınla birlikte sadece ağaçlar değil, o ağaçların altında yaşayan kuşlar, sürüngenler, böcekler, yaban hayvanları, toprağın içindeki canlı yaşam, anılar, emekler de yok oluyor. Bu, sadece bugünün değil, geleceğin de kül olması demek. Çünkü bir orman, sadece yeşillik değildir; suyun, havanın, toprağın, ekolojik yaşamın kendisidir.

Ne yapmalı?

• Yangın öncesi eğitim ve hazırlık şarttır. Okullarda, sitelerde, köy kahvelerinde yangın bilinci anlatılmalıdır.
• Orman köylerinde ve kıyı yerleşimlerinde düzenli kontrol yapılmalı, kuru otlar ve çalılar temizlenmelidir.
• Sahil yerleşkeleriyle orman arasına yangın şeridi açılmalıdır.
• Yerel yönetimler, site yönetimleri ve yurttaşlar bir araya gelip ortak bir yangını önleme ve eylem planı yapmalıdır.
• İmar ve rant baskısına karşı doğa savunması örgütlenmelidir. Zira bazı yangınlar “tesadüf” değildir!

Sonuç olarak!

Dualar yetmez. Acıyla diz dövmek yetmez. Sosyal medyada yangın görüntülerini paylaşmak,  üzülmek yetmez.

Neden yangın sırasında gösterdiğimiz refleksleri yangını önlemek için göstermiyoruz? Neden yangın sırasında gösterdiğimiz duyarlılığı, dayanışmayı yardımı önlemek adına yapmıyoruz? Bizi sadece acılarımız mı yan yana getirecek?

Acıları yaşamamak için,  duyarlılık ve dayanışmayı neden gösteremiyoruz?  

Yangın kader değildir. Yangın doğanın intikamı hiç değildir. Yangın, insanın ihmaliyle büyüyen bir felakettir. Yangın  bilgisini,  bilince dönüştürmek ve önleyici tedbirler almak  gerekir.

Hadi hayırlısı…