ÖĞRETMENLIK, ÜSTÜNKÖRÜ YAPILACAK İŞ Mİ?

Öğretmenlik, yalnızca diplomayla yapılacak bir iş değil. Öğretmen olacak kişi, öncelikle verici olacak. Yüreğinden, beyninden, yaşamından, birçok dünyasal kazanımlarından verecek. Kime mi? Öğrencilerine… Yeterli mi? Değil… En yakınlarından başlayarak toplumun tümüne verecek bilgisini, düşündüklerini. Verdiklerinden pişman olmayacak.

Davranışta, giyim kuşamda, konuşmalarında, görgüde öncü olacak öğrencilerine ve topluma. Gönlü, bir ırmak gibi çağlayacak. Kafası, bir okyanus gibi akan en küçük derelerden gelen bilgileri biriktirip saçacak her yana. Yüreği, insanları kucaklamaktan yorulup bıkmayacak.

Vericilik, yeterli bir özellik mi? Doğaldır ki değil… Alıcı olacak. Hangi konularda? Başta öğrencilerinin olmak üzere insanların gönlünü alacak. Gönüllerde yer edecek. Sürekli öğrenecek kitaplardan, öğrencilerinden, herkesten, doğadan, yaşadıklarından… Öğrenme, onun için vazgeçilmez bir eylem olunca öğretmesi de kolaylaşacak. Bilgi ve deneyim küpü, sürekli dolu olacak; içindekiler zamana, yere, koşullara uygun olarak sürekli yenilenecek. Gerçeğin peşinde koşacak tek başına da olsa. Gerçek nerdeyse, kim söylerse söylesin onu su içeceği bir pınar gibi düşünmeli. Kimin, nerede, nasıl, niçin söylediği çok önemli değil. Gerçek; olguları ve olayları kavramanın, düşünceyi olgunlaştırıp geliştirmenin itici gücü. Gerçeğin peşinde koşmak, büyük bir insanlık ülküsü… Gerçekçilik, ona inandırıcılık getirecek.

Öğretmenlikle yalan bir arada olmaz. Zaten çocuklar, yalanı çok kolay fark eder. İnanmış gibi bakarlar, ancak yürekleri adeta bir yalan süzgeci. Yalan, o güzelim yüreğe girip yerleşemez. Bu nedenle yalandan uzak durmalı. Doğruluk, öğretmenliğin değişmez özelliği…

Yapmacıklığın insana yakışmadığı bir gerçek. Çünkü insan, doğanın bir parçası. Bu nedenle doğal davranmalı. Hele ki bir öğretmene yapmacıklık hiç yakışmaz, üzerinde iğreti durur. Çocukların yüreğinde, usunda bir şeyin sahtesiyle gerçeğini, yapayla doğal olanı ayırt eden görünmez bir süzgeç var. Sahtelik, yapaylık, yapmacıklık o süzgece takılıp yok olur.

Öğretmen popülist kaygılarla düşünsel ve davranışsal kuyrukçuluk yapmayacak. Öncülük, onun temel kişilik özelliği olarak ortaya çıkmalı. Düşünceleri su gibi berrak olacak. Günlük siyasetin gelgitlerine kapılıp gitmemeli, insanlık erdemlerinin ve bilimsel doğruların ardına düşmeli yorulmaksızın.

Öğretmenlik doğayı iyi tanıyıp bilmeli. Doğadaki uyumu, yenilenmeyi, yaşamsal sürekliliği, en zor koşullarda bile var olmayı, tükenmeyen umudu, canlılığı, yapay olana karşıtlığı, mantıksızlığa karşı mantıkla yanıt vermeyi, gizli kapaklı iş yapmaya karşı açıklığı görmeli. Bu gördüklerini, davranışa dönüştürüp öğrencileriyle paylaşmalı.

Kitaplarla dost yaşamalı öğretmen. Kitaplarla dostluğu, herkesçe algılanmalı ve örnek olmalı. Kitapların en iyi dost olduğunu söylemeli öğrencilerine ve çevresine. Doğru kitap seçiminde öncü olmalı. Bunu yaparken de mevsime göre değişen esen yele göre yön değiştiren kitap kılıklı yaprakları iyi ayırt etmeli. Egemen güçlerin popüler kitap tuzağına düşmemeli.

Bir kuramı, deneylerle gerçeğe dönüştürmeli. Deney, kuramın yaşama geçirildiği sihirli değnek. Uygulanır olamayın düşünce, yaşama ters düşer. Bilimin deneylerle yaşamla uyuştuğunu bir an olsun unutmamalı.

Ulusların yüzyılların imbiğinden süzüp damıtarak getirdiği değerlere saygılı olmalı, bunların var olması için savaşım vermeli. Değerlerin öğrencilerince benimsenmesine ve davranışa dönüşmesinde öncülük etmeli. Değerlerden kopuş, köklerden ayrılıştır. Kökünken ayrılan bir ağaç yaşamaz, zamanla kuruyup çürür. Çürüyen nesneler, zamanla kokuşur. Düşünsel kokuşma, insanoğlunun en büyük düşmanı. Toplumları yok eden de kokuşup çürüme değil mi?

Öğretmem, maddi çıkarların peşinde koşmamalı, büyük ülkülerin adamı olmalı. Görevi sırasında alacağı manevi hazzı, günlük çıkarların çok üstünde tutmalı.

En önemlisi de umutsuz olmayacak bir an olsun. İnsandan umudunu kesmeyecek. Her insanın eğitilebileceği, az ya da çok bir şeyler öğrenebileceği gerçeğini unutmayacak asla. Umudun olmadığı yerde öğretmenlik olmaz. Eğitim ve öğretim umutla var olur. Umudu ekip yeşerten kişidir öğretmen.

Öğretmenlik üstünkörü yapılacak bir iş değil. Us, yürek, gönül ve özveriyle yapılır. Usu durmayanların, gönlü kararmayanların yüreğindeki meslektir öğretmenlik.

Adil Hacıömeroğlu