0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

KIZ ÇOCUĞU 

Kapıları çalıyorlar kız çocukları birer birer. Ama; senin gözlerin onları görmezler. Görmezler, göremezler. Çünkü; öldüler o çocuklar. Ölü çocukları görmezler savaşın kana büründürdüğü gözler. Seninkiler gibi
 Hiroşima’da öldüler o kız çocukları. Bundan tam 72 yıl kadar önce. Onları öldürenlerin de gözlerini kan bürümüştü.
Yedi yaşlarındaydılar. Katledildiler. Hunharca. Büyüyemediler. Ölü çocuklar büyüyemezler de ondan.
Üzerlerine atılan atom bombasından önce saçları tutuştu yavrucukların.
Gözlerini de yaktı, kavurdu o bomba onların. Bir avuç kül oluverdiler oracıkta. 
Atom bombasının yarattığı toz bulutuyla havaya savruldu külleri.
O çocuklar onlardan ve senden kendileri için bir şey de istemiyorlar.
Dünyanın tüm çocukları için istiyorlar.
“Arındırın dünyayı tüm silahlardan ve savaşlardan. Barış dünyasında bir ağaç gibi tek ve hür ve bir orman gibi kardeşçesin yaşayalım.” diyorlar.
Ama; sen ve senin gibilerin yürekleri sağır!
Kan bürümüş sizin gözlerinizi.
Bu çocukları yakmak; kâğıt yakar gibi kolay ve sıradan sizin için.
İnsanlığınızı unutturmuş size gözünüzü bürüyen savaş kanı.
Yurt savunması söz konusu değilse eğer; savaşın bir cinayet olduğunu bilmiyorsunuz siz.
Cinayettir savaş.
Öldürmektir. Ölmektir.
Bu çocuklar yalvarıyorlar size. 
Biz de onlarla beraber.
Açın bu sese sağırlaşan yüreklerinizi.
Son verin savaşlara, öldürmelere, ölmelere.
İnsanları, hele de çocukları ölmeye ve öldürmeye çağıran savaş tamtamlarınızı susturun!
Büyüsünler, büyüyebilsinler o çocuklar,
Bizim çocuklarımız.
Dünyanın bütün çocukları.
Ölmesinler!
Öldürmesinler!
Öldürülmesinler!
Köşe kapmaca, körebe, çelik çomak, uzun eşek, evcilik oynasınlar.
Korkmadan büyüsünler.
Yanına çağırdığın, üstünde mavi bereli üniforması, cebinde bayrak taşıyan kız çocuğuyla resmine bir bak!