0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

24 Şubat akşamı televizyonlarda futbolun konuşulduğu programlardan birini az da olsa izledim. Fenerbahçe ile oynadıkları maçtan sonra Kasımpaşa teknik direktörü Şota’nın yaptığı açıklama ilgimi çekti.
“İlk defa Türkçe bilmeseydim, dedim. Bu kadar küfür hiç duymamıştım. Bu kadar fazla küfür eden futbolcuları bir arada gördüm Niye Türkçe biliyorum, diye sordum. Oyuncular bize küfür ediyor, helal olsun.” Bu sözler, Şota’nın dilinden üzüntüyle dökülüyor basın toplantısında. Dostluğun, barış içinde insanca bir yarışmanın olması gerektiği bir karşılaşma sonunda bu sözlerin söylenmesi toplumumuz adına ne acı, değil mi?

Konuşmasında Şota: “Öldüm!” diyor, çektiği acıyı anlatmak için. İnsan kişiliğine ölümcül darbeler vuran küfür, insan olanın diline yakışır mı? Türkçe bilen bir yabancıyı, anadilimizi öğrendiği için pişman edenler adamdan sayılır mı?
Türkiye’de yıllarca futbol oynayan, ardından çeşitli takımlarımızda hocalık eden bir Türkiye ve Türkçe sevdalısına böylesi bir davranışta bulunmak insanlık kitabının hangi sayfasında yazar?
Birçok yabancı sporcu yıllarca ülkemizde kalmalarına karşın bir tek tümce Türkçe öğrenmemek için çaba göstermekteler. Şota gibi Türkçe öğrenenler ise iyi niyet elçilerimiz.
Daha önce binlerce taraftarın; futbolcuya, hakeme, kulüp yöneticilerine küfürleri işitmiştik. Şimdi saha içinde küfrün egemenliğini görüyoruz.
Ne yazık ki toplumumuzdaki küfürler “anaya, avrata, bacıya…” yönelik. İnsanın “Namusum!” dediği kişileri aşağılamak anlaşılmaz bir şey! Kendi namusuna, onuruna değer vermeyen kişi; başkasının namusuna, onuruna saygı duymuyor. Küfrün altında yatan gerçek bu.
Toplum gittikçe muhafazakârlaşıyor. Buna koşut olarak küfür artıyor. Ne yaman çelişki değil mi? Demek ki toplumun önündeki muhafazakâr örnekler kişilere ahlak konusunda doğru kılavuzlar olamamakta. Üstelik bu ülkenin okullarında yıllardır ahlak dersi okutulur.
“Cennet anaların ayakları altındadır.” Şiarına inanmış bir toplumun anaya bu kadar kolay küfretmesi nedendir acaba?

Adil Hacıömeroğlu