0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

“Meclis bir nazariye değildir. Bu bir hakikâttir ve hakikâtlerin en büyüğüdür.”

Kurucumuz bu sözleri daha meclis açılmadan söylemiştir.

Bu sözleri söyleyen o büyük Kurucu; bu sözleriyle yeni kurulacak devlette, egemenliğin kayıtsız, koşulsuz halkta olacağına inanan bir büyük devrimcidir.

Kurduğu devletin ilk büyük devlet adamı kimliği de bu devrimcinindir.

23 Nisan 1920 tarihi halkımızın kendi devletini ve cumhuriyetini kurduğu tarihtir.

Bu tarih; 19 Mayıs 1919 da başlayan HALK HAREKÂTI‘nın HALK DEVLET‘ine döndüğü tarihtir.

Bu tarih; yarının bağımsız devletinin gelişiminin ve dünyadaki gerçek yerini alacağının ilk temel taşıdır.

Bu tarih; ulusal kurtuluşumuzun özgürlük bayrağının içeriye ve dışarıya karşı açıldığı gerçek tarihtir.

Kurucu; 23 Nisan 1920 günü, meclis binasının üç basamaklı merdiveninden çıkar, kırmızı beyaz kurdelerle bağlanmış meclis kapısını kendi elleriyle açar.

İlk toplantıya katılan 115 Millet vekilinin koltukları okul sıralarıdır.

Meclisin ilk oturumunu en yaşlı üye olan Sinop Millet Vekili Şerif Bey açar.

Açış konuşmasında İstanbul’un işgâl edildiğini, hilâfet ve saltanat makamının tutsak alındığını söyler ve ekler:

“Bu vaziyette; boyun eğmek, milletimize teklif olunan ecnebi esaretini kabul etmek demektir. Ancak; tam bir istiklâlle yaşamak kati azminde olan ve ezelî olarak hür ve serazat milletimiz, esaret vaziyetini kemal-i şiddetle redderek derhal vekillerini toplamış, büyük meclisimizi vücuda getirmiştir. Dahilî ve haricî tam bir istiklâl içinde mukadderatını bizzat deruhte ve idare etmeye başladığını bütün cihana ilan ederek Büyük Millet Meclisi’ni açıyorum.”

Bu sözler; meclisin kuruluş amacını ve niteliğini açıkça ortaya koyan sözlerdir.

Ankara Millet Vekili Mustafa Kemal; ilk konuşmasını 24 Nisan 1920 günü yapar.

Sivil kıyafetle, oldukça zayıf, yorgun ve hatta sıkılgan bir ruh durumu içindedir.

Konuşmasına Mondros Antlaşmasını değerlendirerek başlar, Erzurum ve Sivas Kongrelerinden meclisin açılışına kadar geçen sürede yaşanan olayları ve koşullar üzerinde duran Kurucu; ulusun bağrından çıkan bir savaşçı birey olarak kendisini bu kararları almaya yönlendiren zorunlulukları açıklar ve:

“Hayat ve şahsiyetim kendi malı olan necip milletimizin bu haklı talebi üzerine, artık benim için en mukaddes vazife, millî iradeye itaat etmeyi her şeyin üstünde görmekti. Bunun üzerine yaptığım bir tamim ile kati sözümü verdim. Bu tamimin son cümleleri şunlardı:

Geçirdiğimiz şu hayat ve ölüm günlerinde, umum millete, her taraftaki âmal ve tezahüratla temine azmedilen millî istiklâlimiz uğrunda, bütün mevcudiyetimle çalışacağımı temin eylerim.

Bu mukaddes emel uğrunda, milletle beraber, nihayetine kadar çalışacağıma da mukaddesatım namına söz veriyorum.”

Bu konuşma Kurucu’nun kişilik belgesidir. Onun kararlılığının en somut biçimidir.

23 Nisan 1920; ulusun kendi meclisini ve ulusun gerçek önderini bulduğu tarihtir.

24 Nisan 1920; onun, tarihimizin bir büyük askeri, bir büyük akıl ve mantık insanı olarak ortaya çıktığı tarihtir.

İlerleyen günler ve yıllarda o meclis kürsüsünden;

“Arkadaşlar; Türkiye Devleti’nde ve Türkiye Devleti’ni kuran Türkiye halkında tacdar yoktur. Diktatör yoktur. Tacdar yoktur ve olmayacaktır. Çünkü; olamaz!”

diye seslenecektir o Büyük Kurucu.

Ona bugün; “Tek adam”, “Diktatör” demek cahilliğini ve ihanetini sergileyenlerin suratlarına, o; daha o günlerde ne taçta ne de tek adam saltanatında gözü olduğunu da haykırmış oluyordu.

Biz; bugün kimin taç, saltanat ve hilâfet özlemiyle yanıp tutuştuğunu görüyor ve biliyoruz.

Bu özlemle yanıp tutuşanlar heveslerinin kursaklarında kalacağından asla kuşku duymasınlar.

Onun naçiz vücudu toprak olmuştur ama; kurduğu cumhuriyet sonsuza değin (ilelebed) yaşayacaktır.

Çünkü; biz, cumhuriyet ve devrimlerimizin, göreve atılmak için içinde bulunduğumuz durum ve koşullardan korkmayan, yılmaz bekçileriyiz.

Türkiye Büyük Millet Meclisi’nin açılışının 100. yılı kutlu olsun!

Yaşasın Türkiye Cumhuriyeti!