27 Mayıs 1960’dan yaklaşık üç ay önce, Türk Silahlı Kuvvetleri’nden emekliliğini isteyerek ayrılan üç subay, 1961 Anayasası’nın kabul edilmesinin ardından birleşip bir parti kurarlar… Aslında, kapatılan Demokrat Parti’nin çizgisine yakın bir siyaset izlemeyi amaçlayan bu partinin adı Adalet Partisi’dir…
Başta kurucu kadro olmak üzere tüm parti ileri gelenleri, tüzük çalışmalarını bitirir bitirmez, harıl, harıl proje hazırlamaya başlarlar. Bilirler ki, onları eski partilerden ayıracak olan tek nokta, Türkiye’nin geleceği ile ilgili vizyoner projelerdir.. Ve yine bilirler ki, vizyoner olmak yetmez, aynı zamanda o vizyonu gerçekleştirebilmek için misyoner gibi çalışmak gerek..!
1.ci Olağan Büyük Kongre yaklaşmaktadır. Projeler tek, tek ele alınıp, hangisinin 1.ci Olağan Büyük Kongre’de Parti Programı’na alınacağı tartışılmaktadır. Bu üç subaydan birisi, akademik kariyerinin yanı sıra, üsteğmenlikten albaylığa kadar hep, uzmanı olduğu konuda görevler yapmış, konusunda birçok genç subayı yetiştirmiş bir kişidir. Hazırladığı vizyoner projenin nasıl hedefine ulaşacağının da bilincinde ve projesinden en az kendisi kadar emindir..
Ama projelerin tartışılması aşamasında hiç beklemediği bir olayla karşılaşır ve bazı partili arkadaşlarından, o güne kadar hiç rastlamadığı, duymadığı hatta hayal bile edemeyeceği, acayip bir eleştiri alır. Bu acayip, ipe sapa gelmez eleştiriler üzerine, bir ara, Parti Yönetiminden ayrılmayı bile düşünür. Âmâ parti yönetiminde projesini destekleyenler, bu proje sayesinde Türkiye’nin ne çok şeyler kazanacağının bilincinde olanlar de az değildir..
Sonunda mücadele etmeye ve projesini eleştiren partili arkadaşları ikna etmeye karar verir. Beri taraftan, 1.ci Olağan Büyük Kongre’de yaklaşmaktadır ve Parti Yönetimi’nin, birçok projenin yan ısıra, tek bir proje için ayıracak fazla zamanı yoktur ama o doğru bildiği yolda mücadelesini sürdürmeye kararlıdır..
Her gece geç saatlere kadar süren tartışmalardan yorgun, argın bir biçimde eve gelip, yatağa düştüğü ama ikide bir kâbuslar görerek uyanıp sabaha kadar doğru dürüst dinlenemediği bir gecenin sabahında, tam hazırlanıp evden çıkacağı sırada, Harp Okulundan beri sınıf arkadaşı ve partiyi kuran üç subaydan birisi olanı ziyaretine gelir. Ateşli bir biçimde tartışırlar. Arkadaşı kendisinden, projesinde fazla ısrar etmemesini istemektedir… Evet, o da gerçi projenin Türkiye için ne anlama geldiğini çok iyi bilmektedir ama Parti Yönetimi tam anlamı ile ikiye bölünmüş, onun bu ısrarcı tutumundan ötürü başka projeleri ele alamaz hale gelmiştir..
Birlikte çıkarlar ve konuyu son bir kez ele almak üzere Parti Yönetimine giderler.. O gün sağdan, soldan dem vurarak, bin dereden su getirerek projesini eleştirenler, üzerlerindeki baskı artınca, ağızlarındaki baklayı çıkartıverirler..
” Bu proje ancak Sovyet rejiminde uygulanabilir, komünizm kokmaktadır..! “
Sanırlar ki, Sovyet rejimi ve komünizm gibi sözcükler, Adalet Partisi gibi, siyasi yelpazenin sağında yer alacak bir parti içinde fırtınalar estirecek, bu ve benzeri projeler bir daha yönetime sunulma şansını bile bulamayacak… Oysa projenin sahibi olan kişi, konu ili ilgili tartışmanın en sonunda söz alarak söyle der:
” Ulu önderimiz Mustafa Kemal Atatürk’te, yeri geldiğinde ve genç Türkiye Cumhuriyeti için yararlı gördüğünde, bazı hususları Sovyetlerden alıp uyarlamamış mıydı..? Kimse üzerine alınıp incinmesin ama böylesi yeniliklere kapalı bir partide, hele, hele yönetiminde olamayacağım..! Hepinizin yolu açık olsun..! “
Yıl 1961, yani bundan tam 50 yıl önce.
Bunları neden yazdığıma gelince..! Ankara Beşevler’deki bir okulun talebe ve mezunlarının ağırlıkta olduğu, Bayanlar Voleybol Milli Takımımız, Avrupa Şampiyonluğu’nun ardından, şimdi de Dünya Şampiyonu oldular… Belki de içinizden ” Ne alakası var şimdi bunun yukarıdaki yazı ile..? ” diye geçiriyorsunuz…
Çok alakası var ! Çünkü yukarıdaki yazıda sözü edilen proje, 50 yıl sonra Ankara Beşevler’de gerçekleşmiş bulunuyor ve sonuçları da ortada..!
Orta ve Lise bölümleri olan SPOR MESLEK OKULLARI..!
Kalın sağlıcakla efendim..
M. Deniz Olcayto
