0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Telefonum durmadan Mozart’ın müziğiyle ötüyor. Yarı uykulu halimle henüz “Aloo” bile demeden “Kameranı al haber var.

Bol resimli haber yapacaksın. Bütün gazeteyi sadece sen dolduracaksın” demez mi! Üstelik “Uçak biletin hazır, İstanbul’a uçuyorsun. Gördüklerini yaz, çiz, çek. Hadi seni göreyim ” falan diyor. Tanımadığım patrona “Abicim gördüklerimi nasıl yazıp, çizeyim. Bizi içeri atarlar” dedim ama telefonu üstüme kapattı.

Hemen kalktım, koşar adım kamerayı kaptım, Yeşil tişörtümü, lacivert yeleğimi giydim. Dışarı çıktığımda yolda beni bir helikopter bekliyordu. Büyük bir şaşkınlıkla kendi kendime “taksi parasını vermeyen gazete şimdi bana özel helikopter servisi yapıyor” diye mırıldanıyorum. Uçak gibi kalkış yaptık. Sarışın, saçlarını üstüne salmış bayan pilot Almanya-Türkiye yolunu adeta ışık hızıyla yanıma oturarak kısalttı. İstanbul’a iniş yaparken korku ve endişe içindeydim.

İstanbul semalarında özgürlükleri haykıran vatandaşın sesini duyunca şaşkınlığımı gizleyemiyorum. Hiçbir yerde polis göremiyorum. Kimselere biber gazı sıkılmıyor, tomalar da yok. Yaşlısı, genci, kadını, erkeği herkes sokaklarda el ele kol kola. Hiç durmadan aralıksız deklanşöre basıyorum. Divan hotelinin önüne kurulan ekrandan Başbakan Tayyip Erdoğan’ın istifasını okuyorum. Erdoğan, istifa dilekçesini uyarladığı şiirle TRT ekranlarında okuyor. “Siz ne anlarsınız istifadan, bakın istifa böyle yapılır” diyordu. Gözlerime inanamıyorum ve “Haberin başlığını attım” diyorum.

Evet, RTE’nin kendisine ait son ses kayıtlarının ortaya çıkması, yolsuzluk ve rüşvet olayıyla kamuoyunda oluşan aşırı güvensizlikten ötürü değil, canı sıkıldığı için istifa etmiş. Doğudan batıya, güneyden kuzeye, bütün Türkiye’de RTE’nin istifası nedeniyle şenlikler yapılıyor. Havai fişekler ardı ardına patlatılıyor. Taksimde gecenin bir saatinde on binlerce genç, özgürlük şarkılarını hep bir ağızdan ve aynı ahenkle kocaman bir piyano eşliğinde okuyorlar. Türkü, Kürdü, Lazı, Çerkez’i, Alevi’si, Sünni’si bütün Anadolu halkı birbirleriyle kucaklaşıyor. Şaşkınlığım artıyor ve sanki vatandaş Türkiye’nin düşman işgalinden kuruluşunu kutluyor gibi izlenim veriyor.
Suçsuz yere zindanlara atılmış askeri, politikacısı, aydını, gazetecisi, yurtseveri serbest bırakılmış, mağdurlar aileleriyle kucaklaşırken, sevinç gözyaşlarını döküyorlar. Sonunda özel mahkemeler de lağvedilmiş ve Fenerbahçe’ye yapılan kumpas ortaya çıkmış. Bütün yasaklamalar, uyduruk yasalar, “Alo fatihhh” hattı kaldırılmış.

17 Aralık’ta patlak veren rüşvet ve yolsuzluk operasyonunda ele geçirilen paraların devletin kasasına koyulmasından sonra ekonomi büyümedeki trent ile Euro ve doları 1TL’ye düşürmüş, Türkiye’de borsanın coştuğu haberleriyle çalkalanan Avrupalıların Türkiye’de yaşamak istemeleri ve Avrupa Birliği’nin Türkiye’nin peşine koştuğu duyumlarıyla haberimi yazmaya devam ediyorum.
Türkiye’den Suriye’ye TIR’larla gönderilen silahlar durdurulmuş ve Suriye’ye de barış gelmiş. Aman Tanrım inanamıyorum; Taksim meydanına gelen Türk polisi gezi eylemlerinde halkına uyguladığı şiddetten ötürü özür dileyip, diz çökerek af diliyorlar. Yanı başlarında da yerlere yüz üstü kapanmış penguen belgeseli veren medya temsilcileri var. Onların arkalarında hırsızlığa bulaşmış, haram yemiş, rüşvet alıp vermiş, yolsuzluk yapmış iktidar mensupları ve çocukları duruyor. Yıldızların ahenkli atlamalarını görüyorum. Pırıl pırıl parlayan yıldızların bazıları Gezi şehitleri oluyor. Ali İsmail Korkmaz’ı görüyorum. Gülümsüyor bana ve herkese.

Yine telefonum çaldı ve tanımadığım patron acil oradan Ankara’ya uçmam gerektiğini söyledi. Ankara’da halk meclise yürüyormuş. Sarışın pilotum kumral olmuş. Bu kez saçları toplu ve daha dominant duruyor. Elimde fotoğraf makinesi ile uçuyorum. Milyonlarca insan halk meclisini kurmuş. Yeni başbakan seçecekler. Meclisin damından içeri giriyorum. Tam içeri adımımı atarken, halk hep bir ağızdan “işte başbakan adayımız” diyorlar. Arkama, sağıma, soluma baktığımda benden başka kimse yok.

Bu kadarı da çok, rüya görüyorum galiba…