ANNEM, ANNEM; AH CANIM ANNEM!

ABONE OL
11:45 - 23/10/2020 11:45
0

BEĞENDİM

ABONE OL
Kaplan
Best

ANNEM, ANNEM; AH CANIM ANNEM!

Annemi anımsarken ilk aklıma gelen köyümüzde birlikte tarlalara, bahçelere çalışmaya ya da ormana oduna gidişlerimizdir. 
Annemizin eteklerine tutuşmuş, üç çocuktuk.
Ablam, ben ve küçük kız kardeşim…
Üstümüzde başımızda yoktu… 
Boz ve çorak bir toprağa savrulmuş sarı başak taneleri gibiydik.
Bir damla suya muhtaçtık, susuzluktan dudaklarımız kavrulurdu.
Gencecik anamın sırtında rengi atmış basmadan bir elbise, başında kenarları iğne oyalı bir dürümlük yaşmak, belinde peştamal ve bacaklarında dokuma paçalık vardı. 
Ayağının görebildiği en iyi ayakkabı, kara lastikti… 
Çorapları da el dokuması yün çoraptı, yaz kış… 
Kınalı elleri işten güçten hep çatlaktı. 
O benim yün yumağım, şefkat küpüm, sevgi pınarımdı… 
Hep konuşurdum hep… 
Neden bizim de başkaları gibi atlarımız yoktu? 
Biz yoksul muyduk? 
Neden insanlar kapımıza un, süt, ayran, yoğurt getirip bırakıyorlardı? 
Şehre inşaatlarda amele olarak çalışmak için giden babam ne zaman gelecekti? 
Bizim de öteki insanlar gibi neden öküzlerimiz, ineklerimiz, ekili tarlalarımız yoktu? 
Babamın sırtında köye taşıdığı bir çuval un bittiği zaman, ne yapacaktık?
Gün boyu bir parça ekmek için ağlamıştım; öteki çocuklar da aç kalıp ağlıyorlar mıydı benim gibi?
Büyüdüğüm zaman anneme elbiseler alacaktım. 
Soruyordum hep, “allı mı olsun güllü mü olsun” diye…
Annem ormandan topladığımız çalı çırpıyı dağ gibi yığar ve iki omuzu üzerinden geçirip göğüs üstünden bağlayarak kaldırıp iki büklüm köyümüzdeki evimizin ağılına taşırdı. 
Gücü yetmez, odun yığını altında doğrulup kalkmaya çalışırken arkadan iki elimle güç verir var gücümle o ağır yükü kaldırmasına yardım ederdim… 
Yolda giderken kara lastikler içindeki bembeyaz ayakları pudra haline gelmiş tozlara batar çıkar, sapsarı şakaklarından boynuna doğru süzülen ter damlaları güneşin altında kavrulmuş yolda kağnı tekerlerinin ezdiği pudramsı toprağın üstüne düşerdi…
Tozlu yollara düşmüş üç candık:
Annem, ben ve köpeğimiz Bari.
Ablam, küçük kardeşime bakma görevindeydi her daim.
Yıllar geçti:
Köyden kente göç… Ve annem; üç çocuğuyla birlikte önce yakın köylerde tütün ırgatı; ama bu arada üç çocuğunu da okutmak için canını vermeye hazır bir aydınlanma neferi.
-“Annem, annem; ah canım annem!”
Okuma yazma bile bilmeyen canım annem. 
Sen ve senin gibi özverili Anadolu kadınları bu toprakların gerçek devrimcileridir… 
Bütün annelerin ellerinden öpüyor, nice mutluluk, sağlık ve esenlikler diliyorum…
Prof. Dr. Kemal Arı

Inal

    En az 10 karakter gerekli
    Gönderdiğiniz yorum moderasyon ekibi tarafından incelendikten sonra yayınlanacaktır.