0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

1977 UNUTULMAZ YILIN ADI

Bursa Anadolu Lisesi’nde Türkçe öğretmeniyim 1976/77 öğretim yılında.
1977 yılının 30 Nisan gecesi 39 derece ateşle girdim yatağa.
Yanıyorum.
Ertesi gün 1 Mayıs!
İşçinin, emekçinin bayramı…
TÖB-DER Bursa örgütü otobüsleri kiralamış.
İstanbul’a, Taksim’e gideceğiz, 1 Mayıs kutlamalarına.
Adımı yazdırmışım.
Sabah kalktım. Durumda bir değişiklik yok.
Ateşler içindeyim.
Eşim; “Bu durumda bir yere gidemezsin! Yıkılır kalırsın bir yerlerde. Sen gitmezsen de kutlanır
1 Mayıs.” diyor.
Diyor da, aldıran kim?
Bir iki bir şey tıkındım, çıktım evden, otobüslerin beklediği yere gideceğim.
Birkaç yüz metre gittim, gitmedim, devrildim.
Iııh! Olmayacak. Yapamayacağım. Eşim haklı.
Geri döndüm ve attım kendimi yatağa.
Ne kadar zaman yarı baygın yattım, anımsamıyorum.
Uyandırdı eşim beni. Gözleri yuvalarından fırlamış.
“Kalk!” dedi, “bak neler olmuş İstanbul’da.”
Nereden açıldığı, kimin açtığı bilinen de bilinmeyen ateşle yaşanan panikten sonra 34 yoldaşımızı ışıklara yolcu ettik o gün.
40 yıl sonra anıları önünde saygıyla eğiliyorum.
“Sabahın bir sahibi var. Sorarlar bir gün sorarlar. Biter bu dertler, acılar. Sararlar bir gün sararlar.” diyerek.
O yılın ekim ayında Almanya’ya, Batı Berlin’e gönderildim öğretmen olarak.
Nasıl gönderildim? Neden gönderildim? Almanya’da, özellikle Batı Berlin’de neler yaşadım?
O da ayrı bir yazı konusudur.
1977 de, hastalık nedeniyle katılamadığım 1 Mayıs kutlamalarının tümüne katıldım 1978 / 2016 arasında.
2017 kutlamalarına da katılacağım.
Yukarıdaki fotoğraf 1978 yılı 1 Mayıs Berlin kutlamalarından bir anıdır.
İlk sıradaki kasketliyi tanıdınız sanıyorum. Uğur Mumcu o.
Onunla yanındaki hanımın arasından bakınca da beni göreceksiniz.
29 yaşındayım. Kafamda saçlarım da tamam o zaman. Bıyıklar da pos! Devrimci bıyığı…
1978, 1 Mayıs kutlamalarına katılmam soruşturma konusu da oldu.
O da ayrı bir konu.
“Geçmiş zaman olur ki; hayâli cihan değer…” deriz ya! İşte öyle bir şey…
Yaşasın 1 Mayıs!
İşçinin, emekçinin bayramı kutlu olsun!

Hasan Arslan