0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Kovid 19 salgını başladığından beri herkes virüsten korunmak için gerekli önlemleri almaya başladı. 13 Mart 2020 Cuma günü, salgına karşı alınacak önlemler Sağlık Bakanlığı’nca açıklandı. Bu doğrultuda yurttaşlarımızın çoğu evlerine kapandı. İnsanlar hem kendilerini hem de yakınlarını salgından korumak için günlük yaşamında var olan birçok özgürlükten, güzellikten vazgeçerek zorunlu, gönüllü bir tutsaklığı seçti.

Annem, Ankara’da yaşıyor. Korona nedeniyle çocukları, torunları, kardeşleri, yeğenleri, dostları ve diğer yakınlarıyla görüşmedi salgın nedeniyle. Uzmanlarca belirtilen tüm önlemlere uymaya çalıştı. Ankara’da oturduğu sitenin bahçesine kontrollü bir biçimde çıktı. Olanaklar çerçevesinde insanlarla çok uzaktan konuştu. Salgın döneminde, annemle yakınlarını birbirine bağlayan en önemli araç telefondu. Sık sık telefonla görüştük.

13 Mart’tan 17 Eylül 2020 gününe dek ev tutsaklığı sürdü annemin. Evde çok sıkıldığı belliydi. Ayrıca günlük yürüyüşleri aksadığı için biraz da kilo aldı bu süreçte. Annemin sıkıldığını fark eden büyük kız kardeşim, Kastamonu’da oturan küçük kız kardeşimi ziyaret etmeyi önerdi ona. Küçük kız kardeşim yeni bir eve taşınmıştı. Bu nedenle annelik güdüsüyle evladına yardım etme isteği harekete geçti ve öneriyi kabul etti.

Ankara-Kastamonu arası uzak sayılmaz. Kız kardeşim, kendi otomobiliyle gerekli önlemeleri alarak ve mola vermeyerek 17 Ekim Cumartesi günü annemle yola çıktı. Doğanın çok fazla tahrip edilmediği bir karayolunda yolculuk etmek, ikisini de mutlu etti. Kastamonu’ya vardılar. Küçük kız kardeşimin yeni evine eşyalarını yerleştirmesine yardım ettiler. Eniştem ve yeğenimle doğa gezileri yaptılar. Kalabalığa karışmadan hem özlem giderdiler hem de doğanın tadını çıkardılar. Kız kardeşimin Ankara’daki işyerinden aldığı izin dolunca 25 Ekim Pazar günü geri döndüler. Eve geldiklerinde yorgundular. Üzerlerinde bir bitkinlik vardı söylediklerine göre.

26 Ekim günü kız kardeşimde baş ağrısı başladı. Annem ise hafifçe öksürmekteydi. Yol yorgunluğuna yordular bunu. Kastamonu da ise yeğenim Öykü, ateşlendi. Rahatsızlığı belirgindi. Bu nedenle annesiyle uyumak istedi. Küçük kız kardeşim de kızına sarılıp uyudu o gece. Sabahleyin baş ağrısıyla uyandı. Yorgunluktur, diye düşündü önce. Ertesi gün sabahleyin baş ve eklem ağrıları vardı. İçini şüphe kurdu kemirmeye başladı. Hemen sayrıevinde kovid 19 testi yaptırmaya karar verdi. Zaman geçirmeden sayrıevine gitti. Sağaltımcılar, belirtilerin koronayı gösterdiğini söylediler ve hemen PCR (Pisiar değil, çünkü Türkçede “pi, si, ar” herfleri yok. Bu nedenle “pecere” diye söylenmeli.) testi yapıldı saat on birde. Akşam onda test sonucu belli oldu. Kız kardeşimde kovid 19’a rastlandı. Sabahleyin erkenden arabul (filyasyon) ekibi eve gelerek ilaçlarını bıraktı. Nelere dikkat edeceğini, karantina kurallarının neler olduğunu söylediler. Bu arada Toplum Sağlığı Merkezi’nden aradılar. Salgının yakalanma kaynağı araştırıldı. Başkalarıyla değintilerinin olup olmadığı soruldu.

28 Ekim günü yeğenim ve enişteme PCR testi yapıldı. 29 Ekim’de onlara da kovid 19’un bulaştığı belirlendi. Kız kardeşimin değintili olduğu annem ve büyük kız kardeşimi 27 Ekim gecesi Kastamonu’dan arabul ekibi aradı. Ne yazık ki yol yorgunluğuyla erkenden uyudukları ve telefonları kapalı olduğu için onlarla konuşamadılar. Kız kardeşim sabahleyin uyanıp işine gidince telefonunda bazı aramaların ve iletilerin olduğunu gördü. Bu arada Kastamonu’daki kardeşimin korona olduğunu haber aldı. Bunun üzerine izin alıp eve döndü. Annemi durumla ilgili bilgilendirdi. Eve döndükten hemen sonrasında aile hekimince arandılar. Çok geçmeden arabul ekibi geldi. Testler yapıldı. Annemin kullandığı ilaçların listesini aldılar. Belirtiler belirgin olduğu için ilaçlar da getirildi ve kullanmaları istendi. O sabah ikisi de sekizer tane hap (Favira) hap içtiler. Annemle kız kardeşim zorunlu olmadıkça aynı evin içinde bir araya hiç gelmediler.

29 Ekim günü annemin ve kız kardeşimin korona olduklarını öğrendim. Öğrenince de kaynar sular başımdan aşağı döküldü. Ne yapacağımı bilemedim. Önce Ankara’ya gideyim, dedim. Annem: “Oğlum buraya niye ve nereye geleceksin?” dedi soğukkanlı olarak. Çünkü annemin evine döndüğü gün Ankara’da oturan erkek kardeşim onu ziyarete gitmişti. Gerçi ikisi de maskeliydi ve sosyal araya dikkat etmişlerdi. Bu nedenle erkek kardeşim de kendi evinde karantinaya alındı. Kısacası gidebileceğim iki ev de karantina altındaydı. Üstelik korona söz konusuydu.

Telefonla sırayla annemi, iki kız kardeşimi, erkek kardeşimi, eniştemi aradım. Yeğenimi sordum. Erkek kardeşimde kovid 19 saptanmamıştı. Bu haber beni sevindirdi.

Annem, şeker hastası olduğundan önceleri çok kaygılandım. Her gün aradığımda hepsi de soğukkanlı ve güçlüydüler. İlk gün Favira’dan sabah akşam sekizer tablet içtiler. Sonrasında üçer tane sabah ve akşam… Beş gün sonra ilaçlar kesildi. İyileşme başlamıştı bile. Karantina bitimine yakın belirtiler ortadan kalktı. Büyük kız kardeşimde yaklaşık iki aydır süren koku alamama belirtisi az da olsa ortadan kalkmaya başladı. Karantina bitti, her şey normale döndü.

Onlar karantinadayken ben de nöbetteydim adeta. Geceleri sabahı zor ettim. Sabah erkenden kahvaltımı bitirip onların uyanacağı saati bekledim. Uyandıklarından emin olur olmaz hemen aradım onları tek tek. Hepsinin seslerini ayrı ayrı işitmek bir başka güzel.

Peki, kovid 19 olağanüstü korunma önlemlerine karşın ailemizin içine nasıl sızdı? Aşil’in topuğundan… Aşil’in topuğumu kim? Yeğenimiz Öykü… Okula gitmekteydi o sıralar. Okuldan kovid 19’u alıp eve getirdi. Bu nedenle okulların açılmasına karşı çıktık önceden. Salgın toplumun her noktasına yayılmışken okulların açılması niye?

Karantinalar bitti. Ailemizin beş üyesi de kovid 19’u da yendi. Korkularım, kaygılarım yerini sevince bıraktı. Onlar kabul etmese de ben onlara: “Koronayı yenen kahramanlar!” diyorum. İşte, 2020’nin aile belleğimizde bıraktığı buruk anı!